Hallo schatjes, ben ik weer!

Nou drukke en vooral indrukwekkende dagen gehad.
Maandag zijn we voor het eerst naar Grahamstown geweest.. Dit is een plaatsje ongeveer 45 km van Port Alfred. Ze hebben daar een soort instelling (Raphaelcentre) voor HIV en Aids. Ze verstrekken daar geen medicatie zoals in veel klinieken, maar op deze plek testen ze alleen of je eventueel HIV hebt. Naast het testen geven ze advies en hebben ze meerdere support groepen, voor de mensen die daar behoefte aan hebben.

Die ochtend hebben we voor het eerst contact gehad met Nola, zij wordt onze werkbegeleider voor het Raphaelcentre. Die ochtend vertelde ze ons precies welke service ze verlenen, daarna kregen we van haar een tour door Grahamstown. We hebben daar de colored township gezien en later de black trownship.

Ze liet ons 2 scholen zien. Een in de blacktownship.
Ik vond dit vrij indrukwekkend. De vrouw daar vertelde dat ze 45 kinderen had onder de 5 jaar en het gebouwtje was maar 8 bij 4 m2. De kinderen zaten daar alleen maar of lagen op de grond. Ze hadden geen speelgoed. De kinderen hadden vieze ontlasting of loopneuzen. Veel kinderen hebben HIV in combinatie met TBC door het verzwakte immuunsysteem. De kinderen zaten werkelijk hun dag uit. De vrouw van deze school smeekte om geld, zodat ze de kinderen wat meer kon bieden.

Later gingen we naar een colored township. Hier liet zij eveneens een school zien. Deze school werd gesponsord door een rijke Engelse familie. De kinderen hadden speelgoed, speelden en leefden werkelijk. Ook zagen de kinderen er stukken gezonder en energieker uit. Deze kinderen waren nieuwsgierig. Het verschil tussen een kind dat niets heeft en het zien van een schooltje met een beetje speelgoed was reusachtig. Hier zag je dat de kinderen zich werkelijk beter hadden ontwikkeld.

Die middag gingen we weer terug naar het Raphaelcentre waar wij 4 kinderen van een support groep ontmoette. De kinderen gingen eerst buitenspelen en waren totaal niet verlegen. Toen ze binnen kwamen, waren ze ineens heel verlegen. Een meisje van 9 jaar was ook heel stil, maar op het eind vroeg ze aan ons of we misschien wilden voorlezen in het Afrikaans. Nou we kunnen het prima lezen, maar de klemtonen en het gevoel in een verhaal gooien is toch echt een heel ander verhaal! Toch genoten de kinderen zichtbaar, misschien meer omdat wij er werkelijk voor ze waren. Erg aandoenlijk.

Verder is het de bedoeling dat wij kinderen in de townships de basisbeginselen van het lezen leren. De bedoeling is dat wij dit geven aan kinderen tot ongeveer 5 jaar, maar aangezien veel kinderen lang thuis blijven hebben ze een leerachterstand en komen ze automatisch in een groep met jongere kinderen.

Helaas hebben wij dit nog niet mogen ervaren, aangezien de scholen aan het staken zijn. De leraren en verpleegkundigen staken, omdat ze meer loon willen hebben. De gemiddelde stijging van het loon is in Afrika jaarlijks 3%, maar de leraren en verpleegkundigen eisen een loonsverhoging van 8,5%, wat bijna onmogelijk is. In de grote steden zijn flinke rellen aan de gang. Mensen marcheren door de straten en willen scholen plunderen. Gelukkig is het rustig in Port Alfred.

Ik hoop (net als velen) dat dit niet te lang gaat duren. In september/oktober hebben de kinderen een examen. Vaak hebben de kinderen al een leerachterstand, omdat ze te laat beginnen met leren of omdat de klassen gewoonweg te groot zijn. Soms zijn er klassen van 60 kinderen waar 1 docent voorstaat. Daarnaast is het ook nog eens dat veel kinderen leer problemen hebben, omdat de moeder tijdens de zwangerschap alcohol heeft gedronken. Kinderen met leerproblemen worden vaak niet of veel te laat erkend. Weer tijd en geld.

De bedoeling is dat wij als het waren de kinderen gaan assisteren tijdens het werken en observatie verslagen gaan maken van deze kinderen. Ben benieuwd hoe dit in zijn werking gaat, maar dat zullen we wel merken als de scholen weer open gaan.

Ook hebben wij bij Child Welfare counselinggesprekken met pleegouders en hun pleegkind. Pleegouders krijgen per opgevangen kind 600 Rand (60 euro) en voor hun eigen kind 250 Rand. De aanvraag van pleegouders voor een pleegkind verloopt via Child Welfare en gaat daarna naar de rechtbank. Als dit goed gekeurd wordt, mag het kind bij het gezin komen wonen. De pleegouders moeten dan elke 2 jaar terugkomen voor een vervolg gesprek, anders verloopt de pleegzorg.

Helaas heeft Child Welfare niet genoeg tijd om deze mensen thuis op te zoeken. Nu is het onze taak om homevisites af te leggen in de townships. Wij moeten gaan kijken hoe het huis en de zorg voor het pleegkind geregeld is.

Een van de voorwaardes is bijvoorbeeld dat beide ouders van het pleegkind overleden moeten zijn, dat het kind naar school gaat (is gratis, tenzij je voldoende verdiend). Ook zijn de pleegouders verplicht om een begrafenis verzekering af te sluiten. Het blijkt dat de begrafenissen eigenlijk onbetaalbaar zijn voor de mensen in de Townships. Soms moeten mensen zelfs hun eigen huis verkopen als er een familielid is komen te overlijden. Willen ze een begrafenis vanuit de kerk, dan moeten zij ook maandelijks geld betalen aan de kerk.

In Zuid-Afrika heb je 2 verschillende vormen van trouwen. Of je trouwt vanuit de gemeente (gemeentehuis en alle toeters en bellen, net zoals in Nederland) of je hebt een culturele wedding, beide worden in Afrika erkend als een echt huwelijk. Het verschil is dat bij een culturewedding vraagt de man de vrouw ten huwelijk. Als de vrouw 'ja' heeft gezegd gaat de man vragen aan haar ouders of zij met hem mag trouwen. Is dit goed dan gaan de broers van de man en de broers van de vrouw om de tafel om te besluiten hoeveel de vrouw kost (uitgedrukt in koeien. Een koe is ongeveer 1000 Rand). Dit bedrag bepalen ze naar aanleiding van de familiestatus en het opleidingsniveau van het meisje. Als het meisje een hoge opleiding heeft gedaan is het vaak lastig om met haar te trouwen, omdat ze gewoonweg te duur is. Dit gaat net zolang door tot ze tot een overeenstemming zijn gekomen. Daarna gaat de vrouw gewoon trouwen in een jurk, maar draagt ze een sluier waar je niets doorheen kan zien, deze moet ze dagen dragen en elke dag gaat de sluier een stukje omhoog tot ze weer kan zien. Als ze weer kan zien, dan is ze officieel getrouwd.

Verder hebben we weer meegedraaid met een support groep van kinderen van het hospice, deze dag hebben we fijn met de kinderen gespeeld. Deze vrouw vertelde mij dat ze meerdere mensen had gesproken over mijn plan om een scriptie te schrijven over rouwverwerking. Ze wil nu een dag plannen dat ik met haar en haar collega's om de tafel ga om te praten over rouwverwerking in Zuid-Afrika en wat mijn ervaringen zijn ten aanzien van rouwverwerking. Super interessant, we zullen zien!

Vandaag was ook een pittig dagje! We waren gevraagd om te helpen bij een bijeenkomst voor boerenvrouwen ten aanzien van HIV en Aids. Deze maand (augustus) is de maand van de vrouw. Alles staat in het teken van de vrouw. Mede door het Raphaelcentre hebben ze een bijeenkomst georganiseerd waarbij sprekers kwamen, politieke partijen en vooral de mogelijkheid om je te laten testen op HIV/aids. Ook konden deze vrouwen een uitstrijkje laten maken om te zien of ze kanker hebben, tuberculose test, bloeddrukmeten, suikers enz. Al deze testen werden daar te plekke gratis aangeboden. Vaak wonen deze boerenvrouwen te ver weg van een stad of een kliniek en is er al een kliniek, dan zit deze vaak helemaal vol. Ook laten vrouwen zich niet testen, omdat er een taboe heerst op het praten over HIV en aids, terwijl 1 op de 2 mensen in de townships HIV heeft.

Onze taak was om tenten op te zetten (voor de testen) en eten aan te bieden aan ongeveer 600 mensen (vooral het laatste is een lokkertje om vrouwen te laten komen, anders komen ze gewoonweg niet). Het ontbijt ging ons prima af, maar de lunch was een grote chaos. Van te voren werd er gezegd dat iedereen moest blijven zitten, pas dan kregen ze te eten en te drinken. Dit ging dus volledig fout, mensen liepen door elkaar heen, jatten eten uit de keuken, verstopte eten en er werd zelfs contact gelegd met familie dat ze maar even moesten komen naar het event om te eten. Ze hadden die ochtend een hele koe geslacht, maar er was niet genoeg eten. Op het laatst gingen ze zelfs aan je lopen trekken. We zijn uiteindelijk weggegaan, weet niet hoe het afgelopen is, maar dit had best kunnen uitlopen in een rel.

Verder is er een groot water tekort in Port Alfred. Vandaag is zelfs het water even afgesloten geweest. We proberen allemaal zo kort mogelijk te douchen, want deze luxe voelt toch wel heel vreemd. Er wordt hier dagelijks gebeden dat het gaat regenen. Er worden nu zelfs cd's door zangers uitgebracht 'dat het alsjeblieft mag gaan regenen!'. De afgelopen 3 maanden heeft het af en toe gedruppeld, maar lang niet genoeg om iedereen van water te voorzien.

Nou ja, verder gaat het goed met me! Veel indrukken en genoeg te doen, maar het loopt nog niet echt omdat we nu nog meerdere projecten per week bezoeken. Over een paar weken moeten wij een keuze maken waar wij al onze uren in willen gaan stoppen of hoe wij dat zo productief mogelijk kunnen verdelen. Ik ben super benieuwd!

Volgend weekend ga ik trouwens paardrijden door een game reserve (natuurreservaat) en rijden langs het strand. We slapen dan in een boomhut en hebben 's avonds in het bos een braai (bbq), heb er echt onwijs veel zin in!

Bedankt voor alle super lieve, meelevende, enthousiaste, oprechte en gezellige mailtjes en berichtjes!

Ik hou jullie zo goed als het kan op de hoogte!

Liefs Yvon