Lieve, lieve mensen,

30 april heb ik de bush-party gehad van Mzekelo. Hij is een Zulu man geworden na zijn besnijdenis in de bush. Nu wordt hij beschouwd als een echte man. Ik vond het feest heel indrukwekkend. De mannen en vrouwen zaten apart en op tafel stonden emmers met echt Afrikaans-bier (dat wil je niet drinken... echt niet...) en gewone drankjes. Mzekelo kreeg van iedereen een toespraak. Tijdens deze toespraken had hij een kleed om hem heen, wat een Zulu traditie is. Mzekelo komt uit een zeer welvarende familie, hij kreeg een mega LCD televisie en ontzettend veel geld. Toen we gingen eten, gingen de mannen eerst, zij staan nog steeds boven de vrouw, zoals in de meeste culturen in Afrika, zoals de Xhosa cultuur. Een mooie ervaring.

7 mei heb ik dus de opening gehad van de crèche, dit was echt super indrukwekkend en erg officieel. De burgemeester van Port Alfred was aanwezig, de manager, Wouter Hensen South Africa, Manager community development South Africa (Alroy Taai), Wayne Johnson (Stenden Qatar) en Robert Coelen (Vice president international Stenden) waren allemaal aanwezig. Door de drukte had ik niet eens het besef wat je allemaal hebt neergezet. Ook mensen uit de community met hun kinderen kwamen bij de opening. Na de toespraken van 'de hoge piefjes' en wat broodjes en wat drinken gingen zij naar huis, maar de mensen en kinderen uit de community bleven nog even hangen. Een vrouw kwam naar mij toe en begon mijn arm aan te raken, daarna mijn gezicht en begon me op mijn gezicht en nek te zoenen. Ze was zo blij met het gebouw! De hele community ging voor ons dansen en zingen uit dankbaarheid, nou toen brak ik echt, tranen over mijn wangen. Het besef dat we het geflikt hebben, dat we iets neer hebben kunnen zetten voor de toekomst van deze community... Ik werd hier stil van.

Maandag 9 mei heb ik afscheid genomen van de mensen uit het afkick kliniek. Dat was heftig, indrukwekkend. Dat mensen tegen je zeggen dat je weer licht in hun leven hebt gebracht doet dat echt wat met je. Ik heb alleen gedaan wat ik heb kunnen doen, door te luisteren, helderheid en inzicht te geven, door vragen te stellen en ondanks alles in ze te blijven geloven. Mooi, het was goed.

Donderdag 12 mei heb ik mijn eindpresentatie gehad over mijn scriptie. Dit ging erg goed en er was ook zo'n ontspannen sfeertje. Susan Harty, Dawn Allen and Lizeka (Port Alfred Child Welfare) Rose Young (Kenton-on-Sea Child Welfare), Eloff Snyman (supervisor voor mijn stage), Ilona Jonkers (supervisor vanuit Stenden PA). Ik heb nu alles afgerond voor mijn opleiding. In September krijg ik mijn diploma en kan ik mij officieel Sociaal Pedagogische hulpverlener noemen. Binnenkort krijg ik te horen wat voor cijfer ik heb gekregen voor mijn presentatie, stage en supervisie bijeenkomsten. Ik weet nog niet wat, maar ik weet wel dat ik het gehaald heb!! J

De presentatie was van 14:30 tot 16:00 uur, daarna ben ik gelijk naar huis gegaan. Barbara heeft mij toen geholpen mijn tas in te pakken. Ik kon het gewoonweg niet. Dit was te definitief. Om 18:00 uur zijn we met vrienden uit Afrika uit eten gegaan, mijn afscheidsfeestje, daarna voor de laatste keer naar Snorts, mijn laatste dans met Art. Een vriend die mij een afrikaanse dans heeft geleerd, wat ik waarschijnlijk nooit meer zal dansen. Ik heb gehuild, van dankbaarheid (en de drank). Daarna naar een Afterparty geweest en om 04:30 lag ik op bed.

Om 8:00 uur werd ik vrijdagmorgen wakker. Mijn kamer was leeg, koud en kil. Mijn laatste nachtje in Afrika. Mijn laatste nachtje met mijn lieve huisgenootjes Barbara en Lyan. Wat ga ik hun missen, maar ik weet dat ik ze weer ga zien, maar de 'Sandawana (naam van ons huis) fundering'zal er nooit meer zijn. Ik ben toen in mijn eentje naar het strand gelopen, over de pier, geluisterd naar de krachtige zee die woest tegen de pier aan sloeg. Ik heb gedag gezegd van het vrouwtje van het kleine winkeltje naast Snorts.

Om 10:00 uur kreeg ik een berichtje dat de docenten van school afscheid wilden nemen bij de koffie kamer op school. Ik kreeg hier een toespraak van meerdere mensen. Ze vertelden mij dat het niet normaal was dat ze dit deden. Alleen bij interns die op Stenden zelf werkten, maar dat ze mij een speciaal figuur vonden. Volgens Alroy Taai was ik een gedreven, zelfbewuste, motiverende intern die anderen ook weer kon motiveren, maar ook de lastigste student, omdat ik precies wist wat ik wilde en geen genoegen nam met een stage zonder uitdaging, maar dat ze hopen dat er ooit weer een kritische student komt, net zoals ik. Ik mocht trots op mijzelf zijn, dat ik zoiets neer heb kunnen zetten. Volgens Alroy heb ik een hele community bereikt, voelden zij zich gehoord en begrepen. Een community die gehoord wilden worden, maar nooit gezien was door anderen. Daar wordt je dan weer stil van. Werkelijk?? Heb ik dat echt gedaan? Door de drukte en passie en gedrevenheid heb ik niet stilgestaan bij wat ik heb neergezet... misschien komt dat later..

Ik kreeg van alle docenten een mooie armband en oorbellen.

Ik heb toen nog een rondje door de school gedaan, mensen gedag gezegd. Het was mooi, goed. Om 13:00 uur ben ik naar het vliegveld gebracht door Lyan, Barbara, Pumela en Art. Het idee dat ik waarschijnlijk Pumela en Art nooit meer zal zien, deed me veel verdriet. Ik kon deze jongens soms echt achter het behang plakken, maar wat hou ik veel van ze.

Nu denken jullie waarschijnlijk; waar heeft Yvon het over??? Maar ik ben gisteren thuis gekomen. Een vriendin van mij heeft me nodig. Ze heeft heel veel pijn en ik ben deze week bij haar om haar te helpen met het huishouden, door te luisteren en er voor haar te zijn. Vooral om haar te ontlasten. Ik heb alles afgerond en heb de toestemming van Stenden Zuid-Afrika gekregen en van Stenden Nederland dat ik eerder naar huis toe mocht gaan. Ik heb daarnaast ook regelmatig op een vrijdag en zaterdag gewerkt, waardoor ik zo goed als geen uren te kort kom.

Ik heb zo'n fantastisch maar vooral intens mooi jaar gehad, een aanrader voor iedereen. Het enige wat je moet bezitten als student is passie, compassie, interesse in de culturen, respect en gedrevenheid, want alleen jij kan het jaar maken, anderen kunnen dat niet doen. Afrika biedt zo ontzettend veel mogelijkheden.

Niemand, behalve Moniek (vriendin) wist dat ik thuis zou komen. Moniek had Nicole (zusje) even uitgenodigd voor een bakje koffie, je had haar gezicht moeten zien toen ik de deur open deed! Daarna naar mijn ouders, papa zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd en mama en Suzan (zus) wisten ook niet meer waar ze moesten kijken. Daarna Tineke gebeld om een bakje te komen drinken bij Moniek. Ze wist zoals de anderen ook niet waar ze moest kijken. 's Avonds Neline gebeld met Moniek haar huistelefoon. Ze vond me zo helder klinken en het leek wel een Nederlands nummer waar ik mee belde (volgens haar). Toen vroeg ik haar of ze het nummer wilde voorlezen; haar vraag hierop was heel rustig en verbaasd: ‘uhm, Yvon... waar ben je nu??', waarop ik antwoordde dat ik bij Moniek thuis zat, ze kwam er gelijk aan... Ik heb zo'n mooie dag gehad!

Mensen, ik ben weer thuis na een fantastisch, leerzaam en intens jaar. Ik ben nu bij Moniek thuis voor een aantal dagen, weet nog niet hoelang... genoeg te doen om haar te helpen, daarom ben ik thuis gekomen. Een vriendin die nooit om hulp zal vragen die mij nu echt nodig heeft. Ik heb mijn oude nummer weer, mijn Afrikaanse nummer vervalt dus weer. Ik ben helaas heel veel nummers verloren, dus als jullie een sms sturen, graag je naam eronder zetten. Had vanmorgen een sms gekregen met; 'wtf...je bent thuis' en ik weet niet van wie die is... Je kunt ook je nummer mailen naar; yvon.van.eerdt@hotmail.com

Mensen dit is dus ook mijn laatste blog, ik heb genoten van het delen van mijn ervaringen, van jullie reacties, steun en motiverende berichten en kaartjes. Voor alle mensen die mijn project (en dus ook jullie project) financieel hebben gesteund.

Ik heb er geen woorden voor... bedankt voor wie jullie zijn.. dat is denk ik alles wat ik nu kan zeggen...

Tot snel,

Kus, knuffel en heel veel liefs... Yvon