Lieve mensen uit het koude Nederland...

Even weer een berichtje van mij uit het verre Afrika...

Even met een mooi nieuwtje, mijn ouders komen van 11 februari tot 16 februari bij mij in Port Alfred!! Ze zullen hier al wat eerder zijn en wat langer blijven, maar deze dagen zullen ze bij mij in Port Alfred zijn! Eerst komt mijn oudste zus en nu ook nog mijn ouders, zo geweldig! Ik heb er ook echt zin in om ze weer te zien, vooral om ze te laten zien waar ik werk en wat ik doe en waar ik mee bezig ben. Mijn leven beschrijven op papier is leuk, maar ze zullen niet voelen en ervaren wat ik hier voel en ervaar, ook al probeer ik dit zo duidelijk mogelijk te omschrijven. Geweldig om dit te delen met mijn ouders die mij altijd steunen en er voor mij zijn als er wat is, leuke en minder leuke momenten. Tot nu toe zijn het hoofdzakelijk mooie momenten, soms een kind dat op je af komt rennen en in je armen springt, omdat hij/zij zo blij is om je te zien. De meeste kinderen verstaan geen Engels, maar als ze jou leren kennen kan zoveel duidelijk worden gemaakt met een handgebaar of gewoon een knuffel. Deze kinderen zoeken zoveel genegenheid en erkenning. Langzaam aan begin ik de cultuur en de opvoeding beter te begrijpen. Een totaal andere opvoeding dan in Nederland. In Nederland ervaar ik dat ouders van de kinderen veel tegen de kinderen praten, vertellen wat ze zien. Hier praten de kinderen niet met de ouders, ouders praten haast niet met hun kinderen. Wat ik wel zie is dat er veel genegenheid en liefde is tussen de kinderen. De 'waarom' fase van deze kinderen wordt overgeslagen. Deze 'waarom' fase zorgt ervoor dat de fantasie wordt geprikkeld, dat ze verder leren te denken en zich mentaal beter ontwikkelen. Wat kinderen hier wel eerder leren is dat ze al vrij snel verantwoordelijk zijn of worden gehouden, voor de zorg van broertjes en zusjes en het huishouden. Dit laatste geldt alleen voor de meisjes.

Helaas door het grote aantal mensen met het HIV virus, overlijden er veel mensen aan complicaties doordat het immuunsysteem volledig stil wordt gelegd door dit virus. Via de hospice kom ik bij veel mensen thuis die HIV positief zijn.

Vaak komen deze mensen te overlijden aan verschillende complicaties. Door ARV therapie (medicatie) kan het immuunsysteem worden opgebouwd, maar daar hoort dan ook een goede leefstijl bij, zoals goede voeding, beweging enz. Vaak zijn deze mensen niet in staat om gezonde voeding te kopen en blijft het bij veel rijst (weinig tot niet gevarieerd eten). Af en toe hebben ze een braai en eten ze veel vlees. Per dag verschilt de hoeveelheid voeding wat zij eten. Soms hebben ze een dag geen voeding en de andere dag een braai (bbq) bij de buren en eten ze erg veel.

De bedoeling is dat het immuunsysteem toch wordt opgebouwd met de ARV medicatie. Deze medicatie zorgt ervoor dat de CD4 count omhoog gaat en er meer witte bloedlichaampjes zijn die deze ziekte kan onderdrukken. Soms komen mensen er erg laat achter dat ze besmet zijn met het HIV virus en zijn er al complicaties opgetreden. Voorbeelden uit mijn praktijk zijn; gangreen in de tenen (tenen sterven af), doofheid, blindheid, kanker, maar hoofdzakelijk Tuberculose. 95% van de mensen met HIV krijgt te maken met tuberculose.

Verder heb ik een erg leuke groep met kinderen in Alexandria waar ik elke dinsdag middag naar toe ga. Deze kinderen zijn allemaal besmet met het HIV virus. In deze groep praten we met de kinderen over het leven, wat ze hebben meegemaakt en/of waar ze bang voor zijn. Ook komen er onderwerpen aan bod zoals; hygiëne, self-esteem enz.

Allemaal eigenlijk heel basic en klein. Ik haal mijn voldoening uit de kinderen momenteel en niet uit mijn stage. Ik denk dat ik achteraf pas realiseer hoeveel ik hier geleerd heb. Vooral het begrijpen van de cultuur geeft mij veel voldoening. Luisteren naar de verhalen en ervaringen van deze mensen.

Vandaag had ik een geluksmomentje. Een jongen waarmee ik counselingswerk doe die zeer manipulatief is ging na weken eindelijk vertellen wat hem zo dwars zit, hij moest huilen en vertelde dat hij zijn moeder zo miste die in Kaapstad woont, hij heeft het gevoel dat iedereen hem niet mag en dat zijn moeder, via zijn grootmoeder alleen maar de negatieve verhalen hoort over hem, waardoor de relatie tussen hem en zijn moeder stroef verloopt. Hij wil graag een brief schrijven aan zijn moeder over wat hij voelt en denkt en ik ga hem daarbij helpen. Dit was voor mij een echte doorbraak.

Daarnaast had ik ook nog een spannend gesprek met een van de leerlingen van een school waar ik counselings werk doe. We hadden te horen gekregen dat dit meisje (8 jaar oud) drugs moest kopen van haar ouders. Toen we haar spraken zei ze dat ze dit gelogen had, maar had zelf het gevoel dat ze erg bang was om dit op te biechten aan de social workers. Ze vertelde ook dat ze meerdere zussen heeft die ook bij haar op school zitten. We zijn toen op zoek gegaan naar haar oudste zus. Deze oudste zus bevestigde het verhaal. Ze vertelde dat ze vroeger ook drugs moest kopen en dat deze man (ze heeft een andere vader) ook drugs gebruikte voor haar neus. Meerdere mannen (vrienden) kwamen dan naar hun huis om alcohol en drugs te gebruiken. Nu werd ze hier niet meer voor gevraagd. Ze kon ons niet met zekerheid vertellen of haar jongste zusje dit ook moet doen, maar ze verwachtte het wel. Uiteindelijk zijn wij (social worker van Child Welfare en ik) samen naar het huis gegaan van deze man. Deze man bevestigde dit verhaal, maar begon gelijk over zijn oudste dochter dat zij 's avonds op de straat hangt en nooit thuis komt enz. We hebben dit verhaal afgekapt en gezegd dat wij hier alleen komen in verband met de drank/drugs gebruik voor de ogen van deze kinderen en dat hij de kinderen gebruikt voor het kopen van deze middelen. Hij moest op dat moment bijna huilen en wilde dit absoluut niet enz. We blijven de vinger aan de pols houden, hopelijk komt er een verandering. Helaas is deze kans erg klein.

Waar dit verhaal zich afspeelde was in de township Station Hill; dit is een township van de colored mensen. Het grootste probleem in Station Hill is de drank en drugs misbruik. In Station Hill praten veel mensen Afrikaans, dus kan ik mij vaak redelijk duidelijk maken met mijn Nederlands. Veel mensen spreken hier ook Engels, wat voor mij ook te doen is. Een ander verschil is dat vaak de vrouwen meer 'macht' hebben binnen het gezin dan de mannen. Vrouwen bepalen wat er gebeurd en hoe het allemaal gaat gebeuren.

In Nemato (Nelson Mandela township, zwarte township) hebben de mannen meer zeggenschap dan de vrouw. De man bepaald wat er gebeurd en hoe het gaat gebeuren. Vrouwen doen vaak het zwaardere werk in verhouding tot de mannen. Hier is hoofdzakelijk HIV het grootste probleem en juist minder de drank en drugs misbruik. Veel mensen kunnen hier alleen maar Xhosa praten, maar een enkeling Engels. De communicatie verloopt daarom bijna altijd via een tolk.

Momenteel is het hier nu heerlijk weer! Zo ontzettend fijn! Ik heb net heerlijk even buiten gezeten met wat mensen van hotel hospitality en toerisme. Ik ben zoals de meeste wel weten zo'n sociale einzelgänger, overal een beetje een praatje maken en geniet daar ook echt van. Langzaamaan zijn er ook wel echt groepjes ontstaan. De social workers en the creative therapists en de mensen van de wijn studie. Ik hou daar niet van en doe daar ook niet aan mee. Uiteindelijk ben ik eigenlijk overal en nergens en heb ik juist daarom een super tijd! Jammer dat deze mensen binnenkort allemaal weg gaan, maar het is ook prima. Eind januari komt er weer een nieuwe groep mensen wat natuurlijk ook helemaal gezellig is. Al met al gaat het goed, ik haal goede cijfers, heb lieve mensen om me heen en volg weer lekker mijn eigen 'padje' zoals ik dat altijd doe. J

Lieve mensen, bedankt voor jullie lieve berichtjes, kaartjes en smsjes...

Liefs Yvon