He lieve mensen,

Deze week was een hele rare en vreemde week voor mij. Alle wijn studenten die hier een half jaar hebben gestudeerd gingen richting Kaapstad, om daar hun examen te doen. Helaas komen ze daarna niet meer terug. Het afscheid viel me toch wel zwaar, ik heb zo'n ontzettende lol gehad met een aantal mensen van deze groep. Misschien was het niet zozeer het afscheid, maar het realiseren en dankbaar zijn voor de mooie tijd die ik met deze mensen heb mogen doorbrengen. Geraakt zijn door het geluk waar ook zij hebben aan bijgedragen.
In de Xhosa cultuur hebben ze ook een uitspraak, deze gaat als volgt; een man is pas een man als hij met andere mannen is (dit geldt natuurlijk ook voor vrouwen) en dat klopt, mijn geluksmomentjes zijn met mensen op wie ik kan bouwen, die mij zien wie ik ben en die mij accepteren wie ik ben en die mij stimuleren om mijn hart te volgen. Een aantal mensen van deze groep hebben dat zeker gedaan in de tijd dat ik hier zat.

In Lesotho kreeg ik een ‘geluksmomentje' toen ik alleen boven op een berg stond en realiseerde dat ik keihard gewerkt heb om naar Afrika te kunnen, maar dat ik nu al zoveel heb teruggekregen!
Ik heb een lach op het gezicht van een kind gezien die zijn ouders verloren heeft en werkelijk niets heeft, maar die mijn kleine gebaar beschouwde (een knuffel en aandacht) als een onschatbare waarde. Ik mag er misschien zelf voor gevochten hebben, maar het was mij niet gelukt zonder alle lieve mensen om mij heen, zoals mijn familie en vrienden. Dus eigenlijk hebben jullie mijn ‘geluksmomentjes' gecreëerd. Ik denk dat ik daarom die uitspraak zo ontzettend mooi vind.

Deze week gaan een aantal jongens die ik hier heb mogen leren kennen naar het bos voor de besnijdenis. We weten niet wanneer we ze weer gaan zien. Ontzettend spannend, maar ik gun het ze zo. Ze zijn er klaar voor, willen een man worden. Dit is voor deze jongens een begin van een nieuw leven, een leven als een man, niet als een jongen. Een van de jongens heeft ons gevraagd of wij ook naar het feest willen komen als hij terug komt. Binnenkort gaan we naar Port Elizabeth waar we onze traditionele jurken gaan laten aanmeten, ik voel en ervaar het als een eer dat wij naar het feest mogen komen.

Gisteren ben ik even fijn wezen babysitten bij onze buurman (Elroy->barman van Snorts, mijn stamkroeg). Zijn zoontje is nu 6 jaar oud, een pracht kind! Een matras werd in de kamer gegooid en na een aantal spelletjes viel hij tegen mij aan in slaap. Dit was weer een geluksmomentje voor mij.

Afgelopen zondag heb ik paardgereden in Kenton on Sea (ongeveer half uurtje van mijn huis vandaan) over het strand. Ik heb zelf vroeger 11 jaar paardgereden, maar dat is toch zeker 10 jaar geleden, maar wat heb ik daar weer van genoten. Onze gids vroeg aan mij of ik op een onrustig beestje wilde rijden (gezien mijn VROEGERE rijervaring), nou ik kan het je wel vertellen.. GEWELDIG! Wat een energie had dit paard! Op het eind vroeg de gids of ik even naar hem toe wilde komen. Hij vroeg mij of ik misschien zijn paarden wil inrijden!! Hij heeft in totaal 30 paarden waarvan ongeveer de helft nog niet zadelmak is... Dus ik denk dat ik heerlijk ga stuiteren door de bak.. Iets wat ik geweldig vind, vooral het vertrouwen winnen van zo'n beestje. Aankomende zaterdag ga ik waarschijnlijk naar zijn boerderij, we zullen zien hoe het allemaal gaat verlopen. Een ding weet ik wel, ik ben er klaar voor!! (Ja papa, ik zal voorzichtig zijn...)

Verder gaat het goed met het cleaning-up project. 7 en 8 december gaan we met de kinderen bepaalde gebieden van de township schoonmaken, in ruil daarvoor krijgen ze een nieuw uniform en kunnen deze kinderen naar school. In totaal kunnen we nu 30 kinderen helpen wat helmaal fantastisch is! Met schoenen en alles erbij komt het neer op 30 euro per kind en dat proberen we ook echt te realiseren! Bedankt lieve mensen voor al jullie bijdrages!! Helemaal geweldig!!

Oh ja, per januari begin ik aan een nieuw project. In Bathurst een plaatsje ongeveer een kwartier van Port Alfred vandaan wonen een aantal boeren, deze boeren verdienen 15 tot 25 euro per week (150 -250 Rand). Van dit geld moeten zij hun hele gezin onderhouden.
Het gebied van deze boeren is vrij uitgestrekt (50 km doorsnee). Gelukkig heeft de overheid geregeld dat er vervoer is voor de kinderen om naar een (gratis) school te kunnen gaan. De school is vrij bouwvallig, maar er is tenminste onderwijs. Helaas is er geen opvang voor de kinderen van 0 tot 7 jaar. Dit houdt in dat de kinderen van 0 tot 3 jaar op de rug van de ouders meegaan naar het land. De kinderen van 3 tot 7 jaar blijven alleen thuis, wat veel gevaren met zich mee brengt.

Nu hebben wij naast het schooltje een oud kerkje gevonden. Het dak is lek, de vloeren zijn niet goed, er zit geen glas meer in de ramen en er groeien planten naar binnen. Toch gaan we proberen dit gebouwtje volledig op te knappen en te zorgen dat hier een crèche komt voor de kinderen die thuis moeten blijven. Dit is niet even zo gedaan. We gaan om de tafel met mensen van de gemeente, onderwijs, social development enz. Ook moeten we een map maken van de mensen die er in dit gebied wonen, hoeveel kinderen er zijn en of er werkelijk vraag naar is vanuit de boeren zelf. Daarna moeten we berekenen wat de kosten worden en of de boeren een uitkering krijgen of wat dan ook... Ontzettend veel. Waarschijnlijk komen er nog wel meer verhalen achter weg, waarmee ik aan het werk kan gaan als social worker. Vaak weten deze boeren zelf niet wat wij voor ze kunnen betekenen of wat er mogelijk is. Ik vind het allemaal heel spannend, maar ook ontzettend mooi. Ik denk dat dit een project gaat worden met heel veel frustraties en tegenslagen, maar ontzettend leerzaam!! Het doel wat ik voor ogen heb geeft me super veel energie! Daarnaast blijf ik nog 1 dag per week verbonden met Child Welfare. Ook zij willen mij helpen als ik bepaalde situaties tegen kom, waarvan ik denk/zie/verwacht dat er iets niet klopt.

Och mensen.. Ik zit zeker niet stil, ik geniet... maar toch ben ik rustig, kalm en ontspannen!

Tot snel lieve mensen...

KUSSSSSSSSS