Skatjes!

Zoals de meeste mensen uit mijn omgeving wel weten, heeft mijn vader een plaagdier bestrijdingsbedrijf. Mijn vader is iemand die alles vol passie en overgave doet en een zeer grote hyperfocus heeft (missie). Als het mollen seizoen weer is begonnen gaat hij (volgens de termen van mijn zusje) als een malle! Geweldig om te zien hoe iemand vol overgave iets kan doen. Volgens 'de drie zussen' zijn mensen met een passie interessant. Het gaat daarbij niet om 'wat' de passie is, ook al is dit voor stoeptegels, als iemand maar een passie heeft, een drijfveer. Mijn moeder heeft een grote passie voor astrologie. Vraag haar naar dit onderwerp en ze krijgt een kleur op haar wangen van enthousiasme. In eerste instantie was ik wat sceptisch over astrologie, maar dat is toch wel redelijk verdwenen. Mama is goed in haar vak, omdat ze gepassioneerd is. Papa is goed in zijn vak, omdat zijn passie daar ligt. Samen zijn mama en papa geweldig, omdat ze blij kunnen zijn voor elkaars passie, ze delen hun eigen leven samen en zijn blij voor elkaar, omdat ze zien dat de ander geniet. Misschien is dat in mijn ogen een mooie relatie, dit geldt ook voor vriendschappen... dat je kunt delen met de ander wat jij zelf mooi vindt, zonder dat de interesse van de ander daar per se moet liggen. Puur omdat je blij kan zijn voor de ander zijn of haar passie en enthousiasme.

Oh mensen, dwaal een beetje af... Het ging over plaagdier bestrijding, families en passies. Nou, ik wilde eigenlijk zeggen dat; 'de appel valt niet ver van de boom'. Sinds deze week ben ik mij aan het specialiseren in plaagdier bestrijding. Mijn specialisatie ligt in het bestrijden van KAKKERLAKKEN. Jawel, we gaan deze week van de paddenstoelen over naar de kakkerlakken in ons huis. Ik probeer hierbij de techniek te vermelden die ik heb toegepast.

1. Je pakt een glas
2. Je pakt een papiertje of kartonnetje
3. Je zet het glas over de kakkerlak heen (glas moet wel groter zijn dan de kakkerlak zelf).
4. Daarna schuif je het papiertje onder het glas door (waardoor de kakkerlak zal bevinden tussen het papiertje en het glas).
5. Houdt het papiertje tegen het glas aan en til het glas, met papiertje op.
6. Loop naar buiten toe met het glas in je handen (zorg dat medebewoner de deur voor je open maakt).
7. Zoek een geschikte plek en gooi de kakkerlak (met een sierlijke worp) uit het glas.

Deze instructies zijn gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.

Goed, even to the point. Van de week heb ik 2 kinderen geholpen aan een uniform. Eerder heb ik de cleaning-up project gedaan, samen met andere studenten en daarbij hebben wij 28 kinderen kunnen helpen. Deze week heb ik 2 uniformen gekocht. Normaal gesproken zou ik dit niet zomaar doen, maar op een of andere manier moest ik wel. Deze kinderen hadden het echt nodig. Ik zal proberen te omschrijven waarom.

Het eerste kindje was 7 jaar en wilde graag weer naar school toe. Zijn moeder en stiefvader kwamen langs bij Child Welfare. De moeder zat onder de zweren en bulten, waarschijnlijk HIV. De stiefvader zag eruit als een lieve man, maar het voelde niet goed. Het kind had gescheurde kleren aan en was erg vies. Mijn gevoel zei meteen dat ik dit kind moest gaan helpen. Ik ben toen gelijk met de vader en moeder naar de stad gegaan, naar de plek waar wij zijn uniform zouden kopen. Helaas had de winkel het uniform voor zijn school niet meer. Ik heb toen een afspraak gemaakt dat zij op zaterdag naar de winkel zouden komen, want dan zouden de uniformen er wel weer zijn. We hadden om 12 uur afgesproken en om 12:45 kwamen ze (al) aanlopen. Ik zag alleen de stiefvader en het kindje, pas na 10 minuten kwam de moeder. Ik vond haar al angstig kijken, maar kon niet bepalen waarom.
Het kindje was zo gelukkig met zijn nieuwe uniform, elke nieuw kledingstuk liet hij aan mij zien met van die twinkelende ogen, geweldig! Barbara (mijn lieve huisgenootje) ging even met mij mee. Zij moest die maandag toch naar Dambuza school, dus kon ze even kijken of ze hem ook was. Helaas trof zij hem overdag aan, zonder uniform in de township. Ik baalde hier wel van. Uiteindelijk is Dawn (social worker van Child Welfare) naar het huis gegaan. Zij kreeg daar te horen dat zij meerdere malen (zonder reden) in elkaar is geslagen door de stiefvader (haar partner) en dat haar partner de uniform van haar kind mee naar zijn huis had genomen, maar dat ze te bang was om deze op te halen. Uiteindelijk is Dawn naar de stiefvader gegaan en heeft zij het uniform opgehaald. Ook heeft ze familie in Port Elizabeth ingeschakeld, waarschijnlijk gaat zij met haar zoontje verhuizen naar een andere plaats. Jammer genoeg moet hij dan weer een ander uniform, maar het gaat nu om de veiligheid van de moeder en kind. En alleen al om het kind te zien lachen op de dag dat hij zijn nieuwe uniform kreeg, maakte al zoveel dingen goed!

Het andere jongetje is 6 jaar. Dawn belde mij op of ik alsjeblieft nog een uniform wil kopen. Toen ze mij de situatie uitlegde, moest ik wel. Deze jongen heeft zijn moeder verloren. Zijn vader heeft een nieuwe vrouw, maar hij zit in de gevangenis wegens het in elkaar slaan van een andere vrouw. De stiefmoeder slaat deze jongen volledig in elkaar, zonder reden. Hij mist zijn vader ontzettend, want hij zorgt goed voor hem. Helaas weet niemand hoelang hij nog in de gevangenis zit en de precieze reden. Deze jongen, 6 jaar oud is na al die mishandelingen op straat gaan leven, rondzwerven. Uiteindelijk heeft hij bij 2 vrouwen aangeklopt en gevraagd of zij hem wilden helpen. Deze twee ontzettend lieve mensen hebben hem in huigenomen en zorgen voor hem, zover dat kan. Eigenlijk hebben ze geen geld om voor nog een persoon te zorgen, maar toch hebben ze hem in huis genomen. Doordat ik een uniform heb kunnen kopen kan hij weer naar school. Ook zijn gezicht had je moeten zien, maar ook toen hij weer bij deze twee vrouwen was, hij straalde van oor tot oor. Ik hoop ook dat hij een kans krijgt. En dat allemaal dankzij jullie donaties...

Deze week ben ik eropuit gegaan voor mijn nieuwe project, ik ben nu bezit met een community analyses en moet nu ontzettend veel mensen interviewen. Ik probeer de situatie een beetje uit te leggen. Ze hebben hier mega grote boerderijen van vaak blanke Zuid-Afrikanen of Engelse mensen. Op deze boerderij werken zwarten mensen die zeer minimaal betaald worden (500 Rand per maand = ongeveer 55 euro). Vaak wonen deze mensen op een stuk grond van de boerderij. Ze hebben hier geen licht, water en elektriciteit en wonen nog echt in koeienpoep huizen die ze zelf bouwen. Vaak wonen ze daar met grote gezinnen. Helaas worden de gezinnen sinds 5 jaar steeds groter, omdat de president toen der tijd besloten heeft om elk kind dat geboren wordt, per maand 250 (= 30 euro) Rand te geven, dus hoe meer kinderen hoe meer inkomsten. Helaas is dit nooit genoeg om een kind naar school te sturen, voldoende eten te geven enz. Helaas zien deze mensen dat niet en blijven zij maar kinderen krijgen. Ook is het HIV percentage erg hoog, mede omdat het taboe om erover te praten nog groter is dan in de townships in Port Alfred of andere steden. MK, een jongen die ook meewerkt aan dit project, was bang dat als ze mij (blanke vrouw) zouden zien, ze niet zouden gaan praten. Verbazingwekkend genoeg heb ik al zoveel knuffels van oma's gekregen die blij zijn om mij te zien. Hartverwarmend! We proberen ook de boeren zelf te benaderen, maar een aantal boeren willen niet meewerken. Het eerste wat ze zeggen of vragen is: Politiek?!?!?!? Ik vraag me dan wel af wat daar allemaal afspeelt. MK en Mzondi (die helpen met het project)durven ook vaak de auto niet uit, omdat de honden getraind zijn om zwarte mensen aan te vallen. Ik heb dit met mijn eigen ogen gezien, ik kan daar echt niet bij! Wist ik veel dat je ook honden kon trainen op huidskleur?! Zien ze dat überhaupt wel?? In ieder geval heb ik het gezien.

Naarmate we bezig zijn met het project, gaan mensen meer praten. Er is geen kliniek waar ze heen kunnen gaan. Ja, een keer in de maand komt (niet altijd, als je geluk hebt) een mobile clinic waar ze dan heen kunnen gaan. Voor ernstiger dingen moeten ze naar Bathurst of naar Port Alfred, sKoms meer dan 20 km lopen. Stel je voor dat iemand iets ernstig heeft, hoe kan hij of zij dan ooit naar het ziekenhuis of naar de huisarts komen. Er is dus een schreeuwende behoefte aan een kliniek. Ook willen zij graag dat er een community development project komt. Als we vragen wat voor project dan willen ze allemaal stuk voor stuk een groente tuin of kippen boerderij. Daarnaast is de crèche van groot belang en zijn ze enthousiast. Allemaal zeggen ze dat ze vrijwilligerswerk willen gaan doen, als we ze nodig hebben. Dit is nog maar even afwachten.

Ook vond ik het schrikbarend dat ik van de ongeveer 25 huishoudens (huishouden bestaat ongeveer uit 10 tot 20 mensen), maar een meisje was die haar high school heeft afgerond. Ze wil zo graag doorstuderen, maar ze heeft het geld er niet voor. Nu wil ze ons graag helpen bij de crèche want ze wil dolgraag een teacher worden. Ik hoop dat ik haar zoveel mogelijk kan betrekken! Zo kan de crèche blijven bestaan, als de community betrokken wordt en op de hoogte blijft van alle vorderingen. Intrinsieke motivatie.

Ik vind het super interessant om te zien hoe deze mensen leven, eigenlijk kan je zeggen dat ze echt van minuut tot minuut leven. In de toekomst kijken doen ze niet. Kinderen stoppen al vroeg met school. Vooral de jongens, want zij moeten gaan werken op het land. De meiden stoppen ook al vrij snel met school, vooral als je een van de oudste bent van school, want dan kan je op je broertjes en zusjes passen. Het werk wat wij nu doen vraagt veel tijd, maar ik weet dat ik mijn doel ga bereiken! In februari (geloof de 21) gaan we met een groep mensen uit Saoedi-Arabië het kerkje opknappen, waarna ik met ons geld (al het gedoneerde geld van jullie) de inrichting ga kopen. Spelletjes, boekjes, schriften, pennen, tafels, stoelen etc. Dit even over mijn project.

Verder gaat het goed hier, hoewel ik me steeds meer ga verbazen over de discriminatie tussen blanken en zwarten mensen. Een van mijn huisgenootjes gaat nu al 10 maanden met een lieve, donkere jongen. Toch wordt dit niet getolereerd door veel blanke mensen. Wij dachten dat dit vooral de oudere generatie was, maar helaas ook de jongere. Een aantal jongens kunnen het niet uitstaan dat hij met een blank meisje gaat. Ze proberen regelmatig ruzie te zoeken met hem, puur omdat hij zwart is. Ik kan daar gewoon echt niet bij. Hij heeft zelfs misschien meer blanke dan zwarte vrienden, studeert en zal nooit iemand bewust willen kwetsen.

Eigenlijk gaat alles dus prima, geniet ontzettend van mijn super lieve huisgenootjes; Lyan en Barbara. Meiden die ik kan vertrouwen, met wie ik kan lachen, huilen, gek doen en mijn stommiteiten kan vertellen, waarna we weer ontzettend in een deuk liggen. Urenlang koffie drinken aan de woonkamer tafel, filosoferen over het leven, advies geven over projecten en elkaar motiveren, maar vrij laten in wat je wilt doen. Deze meiden maken Zuid-Afrika zo mooi, omdat ik weet dat zij er voor mij zijn, zoals ik er voor hen ben.

Tot snel lieverds,

Ga zo even in de tuin liggen, boekje lezen, even wat drinken bij de Highlander, Joggen (hier graag niet teveel over vragen, it's a mission and a half), pizza eten met Barbara en daarna filmpje op bed kijken en morgen weer hard aan het werk!

Kus en knuffel!