Mensen van het goede leven!

Het heeft weer een tijdje geduurd, maar ik ben weer online!

De laatste maanden ben ik super druk geweest met mijn uitdagende, nieuwe projecten en vooral onze scriptie. We maakten dagen van 8:00 tot 23:00 uur, de enige break die wij hadden was het eten om 18:00 uur en soms in het weekend, meestal wilde ik dan ook de computer niet meer zien, dus daarom deze late blog. Maar het gaat goed, erg goed. Ik weet dat als ik thuis kom in Nederland dat ik kan zeggen dat ik 100% geen spijt heb gehad van deze ervaring, puur omdat ik nu de voldoening heb gekregen die ik nodig heb.

Mijn stage in het Rehab-centre is fantastisch. Toni (creatieve therapie student) en ik (social work) werken daar samen. Ik zou eerst alleen gaan, maar dat is volgens het beleid van Stenden University South Africa niet toegestaan, vooral gezien de doelgroep. We werken daar met meerdere mannen die drugs en/of alcohol verslaafd zijn. In eerste instantie reageerden de mannen niet al te happy en kregen we als eerste vraag toegeworpen: 'wat doen jullie hier?!'. Ik heb de mannen verteld dat ik hier niet ben om hun moeder te zijn of leraar, maar dat ik er ben om te luisteren, te begeleiden etc. Dit sloeg volgens mij wel aan, ze hebben geen behoefte aan 'meisjes' die denken dat ze het allemaal wel weten en dat begrijp ik volkomen. Ze hebben het vertrouwen in anderen verloren en vooral in zichzelf. Met deze mensen praat je ook soms tegen de drugs en alcohol i.p.v. de mens zelf die erachter zit. Ze zullen er alles aan doen om de 'kick' van alcohol of drugs weer te kunnen krijgen, ten koste van hun eigen eigenwaarde, gevoel en gezonde verstand. Toni vertelde mij een hele mooie, simpele en duidelijke uitleg over verslaving. Ik probeer het jullie ook uit te leggen. Een mens is als een driehoek. 2 hoeken beneden en 1 hoek bovenin (zie afbeelding, aaargh hij doet het niet, even je fantasie gebruiken!). Als je in die driehoek zit, ergens helemaal beneden (zie het rondje) dan heb je meer kansen, oppertunities, vrijheid om te keuzes te maken, een sociaal netwerk (horizontaal meer ruimte). Als voorbeeld: als je ruzie hebt of wat dan ook, dan voel je je niet fijn. Of je praat met die persoon met wie je ruzie hebt of je loopt weg om de problemen op te lossen. Je voelt je hoe dan ook niet prettig bij de situatie, dus dan schiet je boven de lijn (horizontaal minder ruimte), je hebt minder keuzes, want die ruzie blijft je achtervolgen. Het enige wat je wil is dat het opgelost wordt, want dan voel jij je weer prettig, beneden de lijn (waar je je goed voelt is beneden de lijn).

De hersenen van mensen die verslaafd zijn, zijn ingeprogrammeerd dat als ze die shot van alcohol of drugs nemen, dat ze een kick krijgen die hun zogenaamd laat voelen dat 'het probleem' weer even is opgelost, wat dus realistisch gezien niets oplost. Zodra de werking van alcohol of drugs weer weg is, vallen ze elke keer weer verder weg, tot ze uiteindelijk bij het punt komen van het stopteken, deze ruimte is zo klein (horizontaal) wat dus inhoudt dat ze maar twee keuzes hebbben, afkicken of niet meer willen/kunnen leven.

De mensen die ik begleid zijn bij het stop-teken punt geweest, zij hebben de keuze gemaakt om te gaan afkicken, hoe moeilijk dit ook voor ze is. Ze hebben in hun verleden gelogen tegen anderen, om maar geld te kunnen krijgen voor de drugs/alcohol, ze hebben gelogen tegen zichzelf. Vaak hebben zij op straat geleefd, omdat niemand van hun sociale netwerk hun meer geloofde. Ook zijn ze vaak teruggevallen in het patroon van de 'snelle oplossing' wat dus drugs en alcohol inhoudt, wat weer resulteerd in een teleurstelling in zichzelf. Dit gevecht zal hun hele leven lang blijven, puur omdat het gevoel van drugs en alcohol in hun geheugen is gegrifd.

De alcohol en vooral drugs verslaving is ONTZETTEND groot in Zuid-Afrika, overal waar je ook komt kan je wat krijgen. De wereld voor deze mannen is beangstigend, de drugsdealers weten ook precies waar de ex-verslaafden werken, de drugsdealers komen ze zelfs opzoeken op het werk, als ze uit het rehab centre zijn, om ze gratis drugs aan te bieden, wetende dat een shotje genoeg is, om ze weer als klant te kunnen winnen. Maar ik hou van deze manipulatieve, lieve, angstige mannen. Van de week kregen toni en ik een speech van een van de mannen. Hij wilde ons namens de groep bedanken voor onze inzet, aanwezigheid en het gevoel dat wij ze geven dat er nog iemand is die er voor ze is, welke keuzes ze ook hebben gemaakt in hun leven. Hartverwarmend! Een man heb ik van de week voor het laatst gezien, hij is al een jaar afgekickt en klaar voor de echte wereld, hij gaat voor het eerst zijn kleinkinderen ontmoeten en zijn zus wil hem in haar huis opvangen, geweldig! Hij heeft voor mij een handgemaakte olifant gemaakt, wat voor mij de mooiste souvenier is die ik maar kan bedenken, van mijn client, een man naar wie ik geluisterd heb. Toen hij afscheid nam bedankte hij mij met tranen in zijn ogen. Hij zij dat ik licht in zijn leven had gebracht, dat ik positiviteit had laten zien, waardoor hij sterker is geworden en niet meer angstig is om de wereld aan te gaan. Nou dan breek ik ook bijna... Dat ik dit kan betekenen voor iemand, zonder dat ik dat zelf echt besef. Uiteindelijk liep hij weg, hij wilde niet huilen voor mijn ogen. Ik hoop echt dat deze man het gevecht van zijn leven aan kan, maar hij is sterk. Ik wil hem geloven en blijf in hem geloven.

Op dinsdag en woensdag ben ik bezig met het project in shawpark, momenteel wordt er veel geklust (zie: shawpark.reismee.nl). Vanaf volgende week ga ik bezig met de inrichting. Het voelt goed dat ik iets ga neerzetten voor de toekomst. Dit project geeft mij het gevoel dat ik niet 'aan het dweilen ben met de kraan open'. Om meer te lezen over dit project, kun je dus onze site bekijken. Tijdens het klussen heb ik de mooiste opmerking gehoord in de tijd dat ik in Afrika ben. Ik was aan het klussen aan het kerkje dat ik aan het klussen was met de mannen van de bouw, Eline en MK (met wie ik dit project doe), dit kerkje ligt naast een zwarte school (alleen maar zwarte kinderen, wordt gefinancierd door de overheid, maar het onderwijs is nog steeds veel slechter dan de blanke scholen). Toen de school uit was, liepen de kinderen langs het kerkje naar huis toe, een paar jongens van een jaar of 12 stopten om te kijken hoe Eline en ik aan het werk waren (wij volledig onder het stof van het schuren van de muur). De jongens waren druk aan het gebaren en praten in het Xhosa. Ik vroeg MK wat ze zeiden, want hij moest ook heel hard lachen. Hij vertelde mij dat de jongens zeiden dat dit het teken was dat de Apartheid eindelijk over was, want er waren 2 blanke vrouwen aan het werk, gelijkwaardig aan elke donkere man. Geweldig om te horen, vooral als je je beseft dat de Apartheid misschien op papier over is, maar nog ontzettend leeft tussen de blanke, zwarte en colored mensen.

Op donderdag ben ik aan het werk bij Child Welfare, tegenwoordig ga ik veel met Dawn (social worker) mee naar de townships en de gezinnen/kinderen opzoeken die echt hulp nodig hebben. Af en toe erg heftig, confronterend. Maar misschien vind ik het nog wel erger dat ik eraan begin te wennen, ik relativeer sneller. Ik weet ook dat ik dit heb moeten leren, puur om jezelf niet te verliezen, maar ik ben me er erg goed van bewust dat ik mijn gevoeligheid niet verlies. Als ik mij echt niet goed voel over iets, praat ik daar direct over met mijn huisgenootjes, die er altijd voor mij zijn. Ik hou ook echt niets meer in, ik praat nog sneller over een probleem dan dat ik voor de tijd had. Iets waar ik trots op ben.

Ik heb ook zin om naar huis te gaan, maar nu niet. Ik ben nog niet klaar. Mijn doel is dat het gebouw klaar is, dat de kinderen naar de creche kunnen, een plek waar ze veilig zijn. Zuid-Afrika is het land met de hoogste percentage verkrachtingen en een van de landen waar het meeste HIV/AIDS voorkomt. In de creche kunnen de kinderen allerdaagse dingen leren, zoals hun schoenveters strikken en leren spelen met andere kinderen. Dat wil ik, daar vecht ik voor en daar geniet ik van!

Op 25 juni zou ik thuis komen, maar ik heb besloten om eerder thuis te komen! Ik kom nu 9 juni thuis, dit omdat mijn stage 8 juni is afgelopen. Ik had dit al een half jaar geleden gepland met lieve Moniek als verrassing, maar door omstandigheden heb ik het mijn ouders toch verteld. Ik zou gaan reizen rond die tijd, maar ik heb dan de hele Oost kust gezien, lesotho, Swaziland en 22 april ga ik met Yvette en Toni de Garden Route doen richting Kaapstad. Van de week hebben we onze scriptie zo goed als afgerond, we moeten alleen het Engels nog verbeteren, want schrijven is toch heel iets anders dan praten. Aankomende maandag proberen we alles in te leveren en ik heb er ook een goed gevoel over! Dit betekend dat als ik dat heb afgerond dat ik mij Sociaal Pedagogische Hulpverlener kan noemen. Met mijn stage gaat het goed, dus daar twijfel ik niet aan. Ik kan dan naar huis toe gaan, familie en vrienden zien en weer lekker gaan werken bij de Noorderbrug, bij mijn lieve collega's en super bewoners, wat wil je nog meer! Het is nog altijd even spannend of onze scriptie wordt goedgekeurd, maar naar ons harde werken vertrouw ik er volledig op. Het is alleen voor de toekomstige studenten zeker geen aanraden. Dit omdat er voor de social workers erg weinig informatie beschikbaar is en de internet niet bepaald stabiel is of gewoon niet. Ik geloof wel dat ze bezig zijn met het verbeteren van het internet. Ik denk ook dat het handig is dat de social worker van Stenden gaat kijken voor geschikte boeken, maar dan blijft het nog lastig, omdat je kiest voor een specifiek onderwerp. De toekomst zal het leren, maar ik kan (hopelijk) zeggen dat ik klaar ben over een paar weekjes.

Lieve mensen tot over 2 maandjes, de tijd vliegt!!

Kus en knuffel!

Yvon

P.S. 1 - Vanavond heb ik een mooi feestje, we gaan naar een agri-cultural feest met life muziek en een bier-tuin! Wat wil een mens nog meer haha!

P.S - 2

Ode aan Tijn, iemand met wie je een goed gesprek kan voeren en die een lopende mastermovies entertainer is, iemand met een hart van goud, een realist en iemand die kiest voor zichzelf.

Ode aan Lyan, iemand die ontzettend kan lachen, die er is voor een eerlijk advies, nuchtere persoonlijkheid, realist, harde werker, aanpakker en die het leven neemt zoals het komt.

Ode aan Barbara, iemand die ontzettend veel geeft, die niets neemt, niets verwacht, die als Duitser met Nederlandse uitdrukkingen komt aanzetten, warme persoonlijkheid, iemand met passie voor haar vak, voor de kinderen.

Ode aan Mrs. Ord, librarian van Stenden University, iemand met veel energie, die op haar middelbare + leeftijd de zwarte karate band heeft gehaald, maar nu wel met een brace loopt, omdat ze iemand te hard had geslagen tijdens de wedstrijd, die strikt is, die weet wat ze wil, die principieel is, die ik ga adopteren als ik naar huis ga, die de moeite neemt om de scriptie op Engels te controleren.

Ode aan Marjorie en Eline, de meiden die op het kantoor werken, die mij zoveel geven, moed in praten, die luisteren en geduld hebben...

Ode aan alle mensen die ik dit half jaar heb mogen ontmoeten en natuurlijk vergeet ik niet alle lieve mensen van het eerste half jaar, zoals velen!!