Thuis???

Lieve, lieve mensen,

30 april heb ik de bush-party gehad van Mzekelo. Hij is een Zulu man geworden na zijn besnijdenis in de bush. Nu wordt hij beschouwd als een echte man. Ik vond het feest heel indrukwekkend. De mannen en vrouwen zaten apart en op tafel stonden emmers met echt Afrikaans-bier (dat wil je niet drinken... echt niet...) en gewone drankjes. Mzekelo kreeg van iedereen een toespraak. Tijdens deze toespraken had hij een kleed om hem heen, wat een Zulu traditie is. Mzekelo komt uit een zeer welvarende familie, hij kreeg een mega LCD televisie en ontzettend veel geld. Toen we gingen eten, gingen de mannen eerst, zij staan nog steeds boven de vrouw, zoals in de meeste culturen in Afrika, zoals de Xhosa cultuur. Een mooie ervaring.

7 mei heb ik dus de opening gehad van de crèche, dit was echt super indrukwekkend en erg officieel. De burgemeester van Port Alfred was aanwezig, de manager, Wouter Hensen South Africa, Manager community development South Africa (Alroy Taai), Wayne Johnson (Stenden Qatar) en Robert Coelen (Vice president international Stenden) waren allemaal aanwezig. Door de drukte had ik niet eens het besef wat je allemaal hebt neergezet. Ook mensen uit de community met hun kinderen kwamen bij de opening. Na de toespraken van 'de hoge piefjes' en wat broodjes en wat drinken gingen zij naar huis, maar de mensen en kinderen uit de community bleven nog even hangen. Een vrouw kwam naar mij toe en begon mijn arm aan te raken, daarna mijn gezicht en begon me op mijn gezicht en nek te zoenen. Ze was zo blij met het gebouw! De hele community ging voor ons dansen en zingen uit dankbaarheid, nou toen brak ik echt, tranen over mijn wangen. Het besef dat we het geflikt hebben, dat we iets neer hebben kunnen zetten voor de toekomst van deze community... Ik werd hier stil van.

Maandag 9 mei heb ik afscheid genomen van de mensen uit het afkick kliniek. Dat was heftig, indrukwekkend. Dat mensen tegen je zeggen dat je weer licht in hun leven hebt gebracht doet dat echt wat met je. Ik heb alleen gedaan wat ik heb kunnen doen, door te luisteren, helderheid en inzicht te geven, door vragen te stellen en ondanks alles in ze te blijven geloven. Mooi, het was goed.

Donderdag 12 mei heb ik mijn eindpresentatie gehad over mijn scriptie. Dit ging erg goed en er was ook zo'n ontspannen sfeertje. Susan Harty, Dawn Allen and Lizeka (Port Alfred Child Welfare) Rose Young (Kenton-on-Sea Child Welfare), Eloff Snyman (supervisor voor mijn stage), Ilona Jonkers (supervisor vanuit Stenden PA). Ik heb nu alles afgerond voor mijn opleiding. In September krijg ik mijn diploma en kan ik mij officieel Sociaal Pedagogische hulpverlener noemen. Binnenkort krijg ik te horen wat voor cijfer ik heb gekregen voor mijn presentatie, stage en supervisie bijeenkomsten. Ik weet nog niet wat, maar ik weet wel dat ik het gehaald heb!! J

De presentatie was van 14:30 tot 16:00 uur, daarna ben ik gelijk naar huis gegaan. Barbara heeft mij toen geholpen mijn tas in te pakken. Ik kon het gewoonweg niet. Dit was te definitief. Om 18:00 uur zijn we met vrienden uit Afrika uit eten gegaan, mijn afscheidsfeestje, daarna voor de laatste keer naar Snorts, mijn laatste dans met Art. Een vriend die mij een afrikaanse dans heeft geleerd, wat ik waarschijnlijk nooit meer zal dansen. Ik heb gehuild, van dankbaarheid (en de drank). Daarna naar een Afterparty geweest en om 04:30 lag ik op bed.

Om 8:00 uur werd ik vrijdagmorgen wakker. Mijn kamer was leeg, koud en kil. Mijn laatste nachtje in Afrika. Mijn laatste nachtje met mijn lieve huisgenootjes Barbara en Lyan. Wat ga ik hun missen, maar ik weet dat ik ze weer ga zien, maar de 'Sandawana (naam van ons huis) fundering'zal er nooit meer zijn. Ik ben toen in mijn eentje naar het strand gelopen, over de pier, geluisterd naar de krachtige zee die woest tegen de pier aan sloeg. Ik heb gedag gezegd van het vrouwtje van het kleine winkeltje naast Snorts.

Om 10:00 uur kreeg ik een berichtje dat de docenten van school afscheid wilden nemen bij de koffie kamer op school. Ik kreeg hier een toespraak van meerdere mensen. Ze vertelden mij dat het niet normaal was dat ze dit deden. Alleen bij interns die op Stenden zelf werkten, maar dat ze mij een speciaal figuur vonden. Volgens Alroy Taai was ik een gedreven, zelfbewuste, motiverende intern die anderen ook weer kon motiveren, maar ook de lastigste student, omdat ik precies wist wat ik wilde en geen genoegen nam met een stage zonder uitdaging, maar dat ze hopen dat er ooit weer een kritische student komt, net zoals ik. Ik mocht trots op mijzelf zijn, dat ik zoiets neer heb kunnen zetten. Volgens Alroy heb ik een hele community bereikt, voelden zij zich gehoord en begrepen. Een community die gehoord wilden worden, maar nooit gezien was door anderen. Daar wordt je dan weer stil van. Werkelijk?? Heb ik dat echt gedaan? Door de drukte en passie en gedrevenheid heb ik niet stilgestaan bij wat ik heb neergezet... misschien komt dat later..

Ik kreeg van alle docenten een mooie armband en oorbellen.

Ik heb toen nog een rondje door de school gedaan, mensen gedag gezegd. Het was mooi, goed. Om 13:00 uur ben ik naar het vliegveld gebracht door Lyan, Barbara, Pumela en Art. Het idee dat ik waarschijnlijk Pumela en Art nooit meer zal zien, deed me veel verdriet. Ik kon deze jongens soms echt achter het behang plakken, maar wat hou ik veel van ze.

Nu denken jullie waarschijnlijk; waar heeft Yvon het over??? Maar ik ben gisteren thuis gekomen. Een vriendin van mij heeft me nodig. Ze heeft heel veel pijn en ik ben deze week bij haar om haar te helpen met het huishouden, door te luisteren en er voor haar te zijn. Vooral om haar te ontlasten. Ik heb alles afgerond en heb de toestemming van Stenden Zuid-Afrika gekregen en van Stenden Nederland dat ik eerder naar huis toe mocht gaan. Ik heb daarnaast ook regelmatig op een vrijdag en zaterdag gewerkt, waardoor ik zo goed als geen uren te kort kom.

Ik heb zo'n fantastisch maar vooral intens mooi jaar gehad, een aanrader voor iedereen. Het enige wat je moet bezitten als student is passie, compassie, interesse in de culturen, respect en gedrevenheid, want alleen jij kan het jaar maken, anderen kunnen dat niet doen. Afrika biedt zo ontzettend veel mogelijkheden.

Niemand, behalve Moniek (vriendin) wist dat ik thuis zou komen. Moniek had Nicole (zusje) even uitgenodigd voor een bakje koffie, je had haar gezicht moeten zien toen ik de deur open deed! Daarna naar mijn ouders, papa zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd en mama en Suzan (zus) wisten ook niet meer waar ze moesten kijken. Daarna Tineke gebeld om een bakje te komen drinken bij Moniek. Ze wist zoals de anderen ook niet waar ze moest kijken. 's Avonds Neline gebeld met Moniek haar huistelefoon. Ze vond me zo helder klinken en het leek wel een Nederlands nummer waar ik mee belde (volgens haar). Toen vroeg ik haar of ze het nummer wilde voorlezen; haar vraag hierop was heel rustig en verbaasd: ‘uhm, Yvon... waar ben je nu??', waarop ik antwoordde dat ik bij Moniek thuis zat, ze kwam er gelijk aan... Ik heb zo'n mooie dag gehad!

Mensen, ik ben weer thuis na een fantastisch, leerzaam en intens jaar. Ik ben nu bij Moniek thuis voor een aantal dagen, weet nog niet hoelang... genoeg te doen om haar te helpen, daarom ben ik thuis gekomen. Een vriendin die nooit om hulp zal vragen die mij nu echt nodig heeft. Ik heb mijn oude nummer weer, mijn Afrikaanse nummer vervalt dus weer. Ik ben helaas heel veel nummers verloren, dus als jullie een sms sturen, graag je naam eronder zetten. Had vanmorgen een sms gekregen met; 'wtf...je bent thuis' en ik weet niet van wie die is... Je kunt ook je nummer mailen naar; yvon.van.eerdt@hotmail.com

Mensen dit is dus ook mijn laatste blog, ik heb genoten van het delen van mijn ervaringen, van jullie reacties, steun en motiverende berichten en kaartjes. Voor alle mensen die mijn project (en dus ook jullie project) financieel hebben gesteund.

Ik heb er geen woorden voor... bedankt voor wie jullie zijn.. dat is denk ik alles wat ik nu kan zeggen...

Tot snel,

Kus, knuffel en heel veel liefs... Yvon

Garden Route!

Garden route…

Oh mensen, het was weer zo fantastisch!! Vorige week vrijdag hebben we een hostel vastgelegd in Cape Town en een busreis ernaartoe besteld. Er was nog maar een bus vrij, waarvan later blijkt, dat deze niet zo goed bekend stond. Maar dit was onze enige kans. Ik zou dit keer met Toni en Yvette op reis gaan. Ik had ook een auto geregeld vanaf Cape Town die wij dan konden inleveren in Port Alfred. Allemaal ideaal! Later die week vroeg Toni of het goed was of een vriendin van haar mee zou komen, natuurlijk is dat prima! Zo gezegd, zo gedaan. Wij zouden Marike ophalen van het vliegveld in Cape Town. Ongeveer 2 uur voor vertrek belde Eline mij. Ze vertelde dat “ene” Frank was komen aanlopen bij de campus. Hij zou gaan reizen met een vriendin, maar die vriendin ging onverwachts eerder naar huis. Nu wist hij niet wat hij moest doen, aangezien zijn module over 2 weken pas zou beginnen. Hij had op dat moment al een auto geregeld, dus Toni had “met haar puppy oogjes” voorgesteld of wij met hem konden meegaan, aangezien wij de Garden Route wilden gaan doen. Hij kwam die dag net terug uit Cape Town, maar hij zag het eigenlijk wel zitten. Eline en Stenten (haar vriendje) wilden ook wel naar Cape Town, dus konden zij de buskaartjes van Toni en Yvette gebruiken en konden Toni en Yvette met Frank mee met de auto (chevrolet Spark – geschikt voor ongeveer 2 mensen met bagage waar wij met 5 mensen uiteindelijk in zouden gaan) naar Cape Town. In Cape Town zouden we elkaar weer opzoeken. Zo gezegd zo gedaan, helaas stonden wij 4 uur te wachten in Grahamstown op de bus, de bus had “lichtelijk” vertraging. (TIA-this is Africa). Uiteindelijk zaten we in de bus voor een reis van 14 uur! Halverwege hadden we nog een politie inval die onze tassen gingen doorzoeken naar ‘verboden middelen’. Uiteindelijk kwam ik net op tijd in Cape Town aan om de boot naar Robben Island te halen en de anderen op te zoeken, die met de auto waren gekomen. Robben Island was mooi, indrukwekkend, leerzaam, maar ook super humoristisch door onze gids die ontzettend mooi en komisch kon vertellen. Toen we terug gingen met de boot zagen wij nog meerdere zeehonden die druk aan het spelen waren, erg mooi... ’s avonds zijn we gezellig uiteten geweest in de Long Street (hoofdstraat van Cape Town) bij een of andere winkel die het balkon gebruikte als cafe/restaurantje, dit was helemaal geweldig, we kregen daar rolletjes deeg met daar vlees op die we met onze handen konden “moesten” opeten. Lekker en vooral gezellig was het! ’s Avonds ben ik vroeg naar bed gegaan in de backpackers, was lichtelijk gesloopt van de lange busreis die veulste warm was! In de bus was het constand 28 graden, het laatste uurtje vonden ze de airco uit die ze iets te enthousiast gingen gebruiken. In een half uur tijd ging het van 28 graden naar 16 graden, wakker werd ik toen wel! De volgende morgen gingen we met z’n vieren (Toni, Yvette, Frank en ik) gezellig ontbijten. We hadden boodschappen gedaan, zodat we niet elke keer ergens moesten gaan ontbijten. Na het ontbijt zijn we gaan wandelen door Long Street en bij een echte Afrikaanse markt wezen kijken. Rond 11 uur moesten we Marike ophalen van het vliegveld. Toni was dolgelukkig om haar vriendin eindelijk weer te zien... Weet precies hoe dat voelt toen Suus en papa en mama mij kwamen opzoeken.. We zijn daarna gelijk richting de table mountain gegaan. Ik ben absoluut geen klimmer!! Ik kan prima klauteren, rennen, slingeren, springen, fietsen enz. Maar ik kan niet klimmen!! Die functie heb ik gewoonweg niet, mijn geboorteland is gewoonweg plat, hartstikke plat! Maar de anderen wilden de table mountain beklimmen... dus... ik ging mee... NOU IK HEB HET GEWETEN!! Zweet op mijn rug, een hoofd zo rood als een tomaat, ik kon ECHT niet meer, maaaaaaaaaaarrrr Vonnie heeft de top bereikt!! Hoe fijn! Lieve Toni was gedurende de klim mijn personal coach, de skat! We kwamen precies op tijd op de top aan om de zonsondergang te zien en heel Cape Town te zien van het licht naar het donker, fantastisch! Al die lichtjes... adembenemend.. Toen we weer beneden waren hebben we met z’n alle lekker pasta gekookt en zijn we daarna met Yvette, Frank en ik even op stap geweest. We zouden “even” gaan in de trand van “een drankje”. Uiteindelijk kwamen we om 03:00 thuis. We waren eerst naar een of andere club geweest dat zo ontzettend saai was!! Daarna zijn we naar een kroeg geweest “the Dubliner” waar een life band speelde die ZO GOED WAS!! De zanger kon niet alleen zingen, maar ook nog goed entertainen, het hele publiek was zo gek als een deur! (Ik natuurlijk niet, gedraag me altijd...:-P). De volgende morgen werd ik wakker met een mega smile op mijn gezicht en het gevoel alsof ik tegen de muur aan gelopen was, maar ach...die avond pakken ze niet meer van mij af! En toen was het alweer zaterdag, we zijn toen richting Cape Point gereden en pinguins bekeken, kon je gewoon tussen wandelen. Pingu was er ook, gedroeg zich een beetje macho, dacht dat hij heel charmant van een mega rots kon afspringen... Pingu toch! Uiteindelijk kwamen we aan bij Cape Point. Het punt waar de 2 zeeen bij elkaar komen, mooi en best speciaal! Later naar de Cape of Good Hope geweest, dit is het meest zuidelijke puntje van afrika, waar we weer de zonsondergang hebben bekeken... zo mooi! Deze plekken lagen allemaal in een natuurreservaat en we moesten daar om 18:15 uit zijn, wij kwamen pas om 18:45 aankakken, omdat we zo genoten van de omgeving... wilden ze ons bijna een boete geven en niet zo’n goedkope ook nog! Na lief kijken, onnozel, naief en veel puppy oogjes mochten we verder rijden. Na onze tocht hadden we best honger gekregen. Vanaf dag 1 wilde Toni pizza eten, dus na even zoeken vonden we een pizza place. Het plan was om 2 grote en 2 medium pizza’s te bestellen voor ons vijven, konden we overal wat van pakken. Nadat Frank de bestelling had gedaan, kwam hij stralend terug! Het was zijn geluksdag, want bij een grote pizza kreeg je een andere grote pizza gratis, dus had hij er maar even 6 besteld! Nou daar zaten we dan, twee tafeltjes tegen elkaar aan gezet met de 6 pizza’s erop, natuurlijk kregen wij het lang niet op!! Die avond gingen we op weer op stap, door de enthousiaste verhalen van Frank, Yvette en ik, wilden Marike en Toni ook wel eens kijken bij the Dubliner. De band was een stuk minder goed, maar de halve liters bier smaakten prima, dus op het eind van de avond klonk de band fantastisch. Toen we terug kwamen in onze kamer hebben we de pizza dozen er maar even bijgepakt, zelfs toen kregen wij de pizza’s nog niet op! Daarna zijn we als een blok in slaap gevallen. Zondag morgen zijn we van Cape Town richting Oudshoorn vertrokken. We konden deze route vrij snel rijden, maar we hebben er vrij lang over gedaan. Vaak gingen we stoppen om even van de uitzichten te genieten, broodjes te smeren om ergens te picknicken voor lunch, koffie drinken etc. Ook waren we even gestopt bij Ronny’s Sex Shop. Dit was niet een echte Sex shop, maar een gewone kroeg. Vrienden van Ronny (de eigenaar) vonden het grappig om naast Ronny’s Shop het woord Sex te schrijven (na een feestje). Dit leverde veel reclame op en mensen werden toch erg nieuwsgierig naar dit gebouwtje. Uiteindelijk bedacht hij dat het misschien slim was om zijn winkel om te bouwen tot een cafe/kroegje. Wel grappig wat alleen het woordje “sex” kan opleveren bij mensen. Onderweg zijn we ook nog even langs een wijn proeverij geweest (natuurlijk niets uitspugen..) maar we hadden uiteindelijk wel heerlijke wijn gekocht. Onderweg zijn we ook nog even gestopt om de zonsondergang te bekijken op een uitgestrekte vlakte. Op maandag zijn we naar de grotten geweest van Oudshoorn, super grote kamers en veel stalignieten en staligtieten. We konden kiezen voor de standaard route of de avontuurlijke route. Natuurlijk kozen wij voor de avontuurlijke route! We moesten door gangen die zo smal waren dat je jezelf ertussendoor moest wringen, je moest kruipen omdat de ruimte te klein was, ook moest je je met een been opdrukken om jezelf door een smalle ruimte omhoog te drukken! Het leukste vond ik het buikglijden door een gat heen van 27 cm. Deze tour duurde 1,5 uur, maar echt ontzettend de moeite waard! Daarna zijn we via de Swartsberg pass doorgereden richting Wilderness. Toen we daar aan kwamen was het zo ontzettend koud! Er stond eens super harde wind en het begon keihard te regenen. Die avond konden we nog even met een groepje andere backpackers bij een kampvuur zitten, maar daarna ging het echt helemaal los. Waaien en regen, niet normaal meer! We sliepen met z’n vijven in een blokhut en we hadden allemaal het gevoel alsof het dak eraf zou gaan waaien. Toen we wakker werden, was het niet erg mooi weer om iets buiten te doen dus zijn we even richting Knysna gereden en daar over wat marktjes gelopen. Die avond zijn we uit eten geweest. De volgende morgen gingen we van Wilderness via de 7 route pass richting Storms river. Onderweg hebben we nog een 6 km wandeling door het bos gemaakt, langs verschillende mijn schaften/grotten. Vlak voor Storms River reden we over de brug waar ze vanaf gingen bungee jumpen. We hadden al een afspraak gemaakt voor de volgende dag, maar we dachen; ach, waarom ook niet nu? Dus de auto omgekeerd en gekeken of ze nog plek hadden. Ik had het zelf niet verwacht, want ze gingen rond 5 uur dicht en het was al bijna 16:45 uur, maar ja hoor, we konden gelijk door! 10 minuten later stond Yvon op de brug. De hoogste bungee jump van de wereld! 216 meter in een diep dal springen! De sfeer was fantastisch, leuke mensen, goede muziek etc. Voor ik het wist was ik aan de beurt! Terwijl je springt denk je de eerste seconde, wat doe ik!?!?!? Waarom!?!? Daarna schakelen je hersenen uit en vlieg je gewoon, het gevoel van een kriebel in je buik gaat weg en je krijgt een ontzettende rust over je heen, zo bizar! Halverwege werd ik emotioneel, niet van angst, niet van pijn, niet van verdriet, maar gewoon de kick die je krijgt en de gedachtes die door je hoofd gaan. Dat je zo bevoorrecht bent om dit allemaal te mogen meemaken, een jaar lang in Afrika wonen en dan is het over 5 weken afgelopen, bizar.. Ik denk dat waardering het goede woord is. Ik heb de sprong van mij op DVD en ook een aantal foto’s, als ik ze terug kijk realiseer ik mij niet eens dat ik werkelijk ben gesprongen, maar die avond kreeg ik het gevoel weer toen ik in bed lag, het gevoel dat je net over de rand heen springt! Na de sprong zijn we doorgereden naar Storms River waar we in een hele nette en fijne backpackers sliepen. Er waren niet veel jongeren, maar we hadden een kampvuur en wat flessen wijn. Tot laat in de avond hebben we gezellig gezeten. Deze backpackers werd gerund door een oud stel, die zo lief waren samen! ’s Avonds hadden we het vuurtje buiten onder een varanda, ze hadden daar banken staan en allemaal fleese kleedjes waar we ons mee inpakten, hoe gezellig! De volgende dag zijn we richting de Tsitsikamma natuurpark gegaan, we hebben daar een 5 uur durende hike gemaakt over rotsen heen, je moest flink klauteren en je handen en voeten gebruiken, dit was zo ontzettend mooi! Golven die op de rotsen klapten van wel 6 meter hoog! Uiteindelijk kwamen we bij een mooie waterval aan en zijn toen weer terug geklauterd richting de auto. Ik voelde me helemaal rozig van deze tocht. We hebben toen in een restaurantje een heerlijk wijntje gedronken, echt genieten! ’s Avonds gingen we samen gezellig pannenkoeken bakken en weer rond het kampvuur zitten met de fleese kleedjes om ons heen gewikkeld. De volgende morgen (vrijdag) zijn we richting Jeffreys bay gereden waar we naar de Billa Bong Factory outlet store zijn geweest en hebben we geshopt. Ik hou niet echt van winkelen, maar dit was best gezellig! Rond 17:00 uur waren we weer terug in Port Alfred. Volledig gesloopt, maar super voldaan. Die avond zijn we nog even met z’n allen naar onze stamkroeg geweest met de oh-zo-vervelende-playlist. Elke avond draaien ze dezelfde muziek en toch elke keer gaan we er weer heen! En het mooie is dat het toch elke keer weer gezellig is. Vandaag hebben we de bush-party van Mzekelo, een van onze vrienden. Afgelopen december is hij voor 1,5 maand naar de bush geweest om “man” te worden. Hij wordt dan besneden zonder verdoving en of ontstekingsremmers, terwijl dit alles geheel onhygienisch gebeurd door een traditional healer, niet eens een arts. Als je dit overleeft dan wordt je beschouwd als een man. Naast de besnijdenis leren deze jongens ook een specifieke taal, wat ook weer een bewijs is dat ze besneden zijn. Mzekelo zijn feest is vandaag, normaal doen ze dit gelijk bij terugkomst, maar hij moest al vrijsnel naar Johannesburg voor zijn studie. Dus hebben ze het feest dit weekend gepland. Zoals het nu lijkt wordt het een groot feest! Ben beniewd of ze ook weer een koe gaan slachten. Up-date volgt later....

Tot snel mensen, heel snel....

Liefs, kus, knuffel Yvon

Scriptie!!!!

Hey mensen!!

Ik heb mijn scriptie gehaald! WOEEEEEEEEEEEHOEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Nu alleen nog presenteren en klaar is Vonnie met haar opleiding... !! Bizar! Mijn zus heeft ooit een verhaaltje geschreven op haar site (www.foudt.nl ), dit ging over de poort naar de groten-mensen-wereld... Misschien voel ik me nu ook een beetje zo, zoals mijn zus dat zo mooi heeft beschreven, het enige voordeel is dat ik in ieder geval de zekerheid heb dat ik terug kan komen bij de Noorderbrug, waar ik altijd met plezier heb gewerkt!!

Verder ga ik woensdag met Toni en Yvette naar Kaapstad en dan terug reizen langs de Garden route, mijn laatste tripje... heb er super veel zin in!!

Heb even niet veel te melden, ga zo fijn naar huis en filmpje op mijn laptop kijken...

Liefs en kus!

Yvon

Scriptie!!!!

Hey mensen!!

Ik heb mijn scriptie gehaald! WOEEEEEEEEEEEHOEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Nu alleen nog presenteren en klaar is Vonnie met haar opleiding... !! Bizar! Mijn zus heeft ooit een verhaaltje geschreven op haar site (www.foudt.nl ), dit ging over de poort naar de groten-mensen-wereld... Misschien voel ik me nu ook een beetje zo, zoals mijn zus dat zo mooi heeft beschreven, het enige voordeel is dat ik in ieder geval de zekerheid heb dat ik terug kan komen bij de Noorderbrug, waar ik altijd met plezier heb gewerkt!!

Verder ga ik woensdag met Toni en Yvette naar Kaapstad en dan terug reizen langs de Garden route, mijn laatste tripje... heb er super veel zin in!!

Heb even niet veel te melden, ga zo fijn naar huis en filmpje op mijn laptop kijken...

Liefs en kus!

Yvon

Voldoening!

Mensen van het goede leven!

Het heeft weer een tijdje geduurd, maar ik ben weer online!

De laatste maanden ben ik super druk geweest met mijn uitdagende, nieuwe projecten en vooral onze scriptie. We maakten dagen van 8:00 tot 23:00 uur, de enige break die wij hadden was het eten om 18:00 uur en soms in het weekend, meestal wilde ik dan ook de computer niet meer zien, dus daarom deze late blog. Maar het gaat goed, erg goed. Ik weet dat als ik thuis kom in Nederland dat ik kan zeggen dat ik 100% geen spijt heb gehad van deze ervaring, puur omdat ik nu de voldoening heb gekregen die ik nodig heb.

Mijn stage in het Rehab-centre is fantastisch. Toni (creatieve therapie student) en ik (social work) werken daar samen. Ik zou eerst alleen gaan, maar dat is volgens het beleid van Stenden University South Africa niet toegestaan, vooral gezien de doelgroep. We werken daar met meerdere mannen die drugs en/of alcohol verslaafd zijn. In eerste instantie reageerden de mannen niet al te happy en kregen we als eerste vraag toegeworpen: 'wat doen jullie hier?!'. Ik heb de mannen verteld dat ik hier niet ben om hun moeder te zijn of leraar, maar dat ik er ben om te luisteren, te begeleiden etc. Dit sloeg volgens mij wel aan, ze hebben geen behoefte aan 'meisjes' die denken dat ze het allemaal wel weten en dat begrijp ik volkomen. Ze hebben het vertrouwen in anderen verloren en vooral in zichzelf. Met deze mensen praat je ook soms tegen de drugs en alcohol i.p.v. de mens zelf die erachter zit. Ze zullen er alles aan doen om de 'kick' van alcohol of drugs weer te kunnen krijgen, ten koste van hun eigen eigenwaarde, gevoel en gezonde verstand. Toni vertelde mij een hele mooie, simpele en duidelijke uitleg over verslaving. Ik probeer het jullie ook uit te leggen. Een mens is als een driehoek. 2 hoeken beneden en 1 hoek bovenin (zie afbeelding, aaargh hij doet het niet, even je fantasie gebruiken!). Als je in die driehoek zit, ergens helemaal beneden (zie het rondje) dan heb je meer kansen, oppertunities, vrijheid om te keuzes te maken, een sociaal netwerk (horizontaal meer ruimte). Als voorbeeld: als je ruzie hebt of wat dan ook, dan voel je je niet fijn. Of je praat met die persoon met wie je ruzie hebt of je loopt weg om de problemen op te lossen. Je voelt je hoe dan ook niet prettig bij de situatie, dus dan schiet je boven de lijn (horizontaal minder ruimte), je hebt minder keuzes, want die ruzie blijft je achtervolgen. Het enige wat je wil is dat het opgelost wordt, want dan voel jij je weer prettig, beneden de lijn (waar je je goed voelt is beneden de lijn).

De hersenen van mensen die verslaafd zijn, zijn ingeprogrammeerd dat als ze die shot van alcohol of drugs nemen, dat ze een kick krijgen die hun zogenaamd laat voelen dat 'het probleem' weer even is opgelost, wat dus realistisch gezien niets oplost. Zodra de werking van alcohol of drugs weer weg is, vallen ze elke keer weer verder weg, tot ze uiteindelijk bij het punt komen van het stopteken, deze ruimte is zo klein (horizontaal) wat dus inhoudt dat ze maar twee keuzes hebbben, afkicken of niet meer willen/kunnen leven.

De mensen die ik begleid zijn bij het stop-teken punt geweest, zij hebben de keuze gemaakt om te gaan afkicken, hoe moeilijk dit ook voor ze is. Ze hebben in hun verleden gelogen tegen anderen, om maar geld te kunnen krijgen voor de drugs/alcohol, ze hebben gelogen tegen zichzelf. Vaak hebben zij op straat geleefd, omdat niemand van hun sociale netwerk hun meer geloofde. Ook zijn ze vaak teruggevallen in het patroon van de 'snelle oplossing' wat dus drugs en alcohol inhoudt, wat weer resulteerd in een teleurstelling in zichzelf. Dit gevecht zal hun hele leven lang blijven, puur omdat het gevoel van drugs en alcohol in hun geheugen is gegrifd.

De alcohol en vooral drugs verslaving is ONTZETTEND groot in Zuid-Afrika, overal waar je ook komt kan je wat krijgen. De wereld voor deze mannen is beangstigend, de drugsdealers weten ook precies waar de ex-verslaafden werken, de drugsdealers komen ze zelfs opzoeken op het werk, als ze uit het rehab centre zijn, om ze gratis drugs aan te bieden, wetende dat een shotje genoeg is, om ze weer als klant te kunnen winnen. Maar ik hou van deze manipulatieve, lieve, angstige mannen. Van de week kregen toni en ik een speech van een van de mannen. Hij wilde ons namens de groep bedanken voor onze inzet, aanwezigheid en het gevoel dat wij ze geven dat er nog iemand is die er voor ze is, welke keuzes ze ook hebben gemaakt in hun leven. Hartverwarmend! Een man heb ik van de week voor het laatst gezien, hij is al een jaar afgekickt en klaar voor de echte wereld, hij gaat voor het eerst zijn kleinkinderen ontmoeten en zijn zus wil hem in haar huis opvangen, geweldig! Hij heeft voor mij een handgemaakte olifant gemaakt, wat voor mij de mooiste souvenier is die ik maar kan bedenken, van mijn client, een man naar wie ik geluisterd heb. Toen hij afscheid nam bedankte hij mij met tranen in zijn ogen. Hij zij dat ik licht in zijn leven had gebracht, dat ik positiviteit had laten zien, waardoor hij sterker is geworden en niet meer angstig is om de wereld aan te gaan. Nou dan breek ik ook bijna... Dat ik dit kan betekenen voor iemand, zonder dat ik dat zelf echt besef. Uiteindelijk liep hij weg, hij wilde niet huilen voor mijn ogen. Ik hoop echt dat deze man het gevecht van zijn leven aan kan, maar hij is sterk. Ik wil hem geloven en blijf in hem geloven.

Op dinsdag en woensdag ben ik bezig met het project in shawpark, momenteel wordt er veel geklust (zie: shawpark.reismee.nl). Vanaf volgende week ga ik bezig met de inrichting. Het voelt goed dat ik iets ga neerzetten voor de toekomst. Dit project geeft mij het gevoel dat ik niet 'aan het dweilen ben met de kraan open'. Om meer te lezen over dit project, kun je dus onze site bekijken. Tijdens het klussen heb ik de mooiste opmerking gehoord in de tijd dat ik in Afrika ben. Ik was aan het klussen aan het kerkje dat ik aan het klussen was met de mannen van de bouw, Eline en MK (met wie ik dit project doe), dit kerkje ligt naast een zwarte school (alleen maar zwarte kinderen, wordt gefinancierd door de overheid, maar het onderwijs is nog steeds veel slechter dan de blanke scholen). Toen de school uit was, liepen de kinderen langs het kerkje naar huis toe, een paar jongens van een jaar of 12 stopten om te kijken hoe Eline en ik aan het werk waren (wij volledig onder het stof van het schuren van de muur). De jongens waren druk aan het gebaren en praten in het Xhosa. Ik vroeg MK wat ze zeiden, want hij moest ook heel hard lachen. Hij vertelde mij dat de jongens zeiden dat dit het teken was dat de Apartheid eindelijk over was, want er waren 2 blanke vrouwen aan het werk, gelijkwaardig aan elke donkere man. Geweldig om te horen, vooral als je je beseft dat de Apartheid misschien op papier over is, maar nog ontzettend leeft tussen de blanke, zwarte en colored mensen.

Op donderdag ben ik aan het werk bij Child Welfare, tegenwoordig ga ik veel met Dawn (social worker) mee naar de townships en de gezinnen/kinderen opzoeken die echt hulp nodig hebben. Af en toe erg heftig, confronterend. Maar misschien vind ik het nog wel erger dat ik eraan begin te wennen, ik relativeer sneller. Ik weet ook dat ik dit heb moeten leren, puur om jezelf niet te verliezen, maar ik ben me er erg goed van bewust dat ik mijn gevoeligheid niet verlies. Als ik mij echt niet goed voel over iets, praat ik daar direct over met mijn huisgenootjes, die er altijd voor mij zijn. Ik hou ook echt niets meer in, ik praat nog sneller over een probleem dan dat ik voor de tijd had. Iets waar ik trots op ben.

Ik heb ook zin om naar huis te gaan, maar nu niet. Ik ben nog niet klaar. Mijn doel is dat het gebouw klaar is, dat de kinderen naar de creche kunnen, een plek waar ze veilig zijn. Zuid-Afrika is het land met de hoogste percentage verkrachtingen en een van de landen waar het meeste HIV/AIDS voorkomt. In de creche kunnen de kinderen allerdaagse dingen leren, zoals hun schoenveters strikken en leren spelen met andere kinderen. Dat wil ik, daar vecht ik voor en daar geniet ik van!

Op 25 juni zou ik thuis komen, maar ik heb besloten om eerder thuis te komen! Ik kom nu 9 juni thuis, dit omdat mijn stage 8 juni is afgelopen. Ik had dit al een half jaar geleden gepland met lieve Moniek als verrassing, maar door omstandigheden heb ik het mijn ouders toch verteld. Ik zou gaan reizen rond die tijd, maar ik heb dan de hele Oost kust gezien, lesotho, Swaziland en 22 april ga ik met Yvette en Toni de Garden Route doen richting Kaapstad. Van de week hebben we onze scriptie zo goed als afgerond, we moeten alleen het Engels nog verbeteren, want schrijven is toch heel iets anders dan praten. Aankomende maandag proberen we alles in te leveren en ik heb er ook een goed gevoel over! Dit betekend dat als ik dat heb afgerond dat ik mij Sociaal Pedagogische Hulpverlener kan noemen. Met mijn stage gaat het goed, dus daar twijfel ik niet aan. Ik kan dan naar huis toe gaan, familie en vrienden zien en weer lekker gaan werken bij de Noorderbrug, bij mijn lieve collega's en super bewoners, wat wil je nog meer! Het is nog altijd even spannend of onze scriptie wordt goedgekeurd, maar naar ons harde werken vertrouw ik er volledig op. Het is alleen voor de toekomstige studenten zeker geen aanraden. Dit omdat er voor de social workers erg weinig informatie beschikbaar is en de internet niet bepaald stabiel is of gewoon niet. Ik geloof wel dat ze bezig zijn met het verbeteren van het internet. Ik denk ook dat het handig is dat de social worker van Stenden gaat kijken voor geschikte boeken, maar dan blijft het nog lastig, omdat je kiest voor een specifiek onderwerp. De toekomst zal het leren, maar ik kan (hopelijk) zeggen dat ik klaar ben over een paar weekjes.

Lieve mensen tot over 2 maandjes, de tijd vliegt!!

Kus en knuffel!

Yvon

P.S. 1 - Vanavond heb ik een mooi feestje, we gaan naar een agri-cultural feest met life muziek en een bier-tuin! Wat wil een mens nog meer haha!

P.S - 2

Ode aan Tijn, iemand met wie je een goed gesprek kan voeren en die een lopende mastermovies entertainer is, iemand met een hart van goud, een realist en iemand die kiest voor zichzelf.

Ode aan Lyan, iemand die ontzettend kan lachen, die er is voor een eerlijk advies, nuchtere persoonlijkheid, realist, harde werker, aanpakker en die het leven neemt zoals het komt.

Ode aan Barbara, iemand die ontzettend veel geeft, die niets neemt, niets verwacht, die als Duitser met Nederlandse uitdrukkingen komt aanzetten, warme persoonlijkheid, iemand met passie voor haar vak, voor de kinderen.

Ode aan Mrs. Ord, librarian van Stenden University, iemand met veel energie, die op haar middelbare + leeftijd de zwarte karate band heeft gehaald, maar nu wel met een brace loopt, omdat ze iemand te hard had geslagen tijdens de wedstrijd, die strikt is, die weet wat ze wil, die principieel is, die ik ga adopteren als ik naar huis ga, die de moeite neemt om de scriptie op Engels te controleren.

Ode aan Marjorie en Eline, de meiden die op het kantoor werken, die mij zoveel geven, moed in praten, die luisteren en geduld hebben...

Ode aan alle mensen die ik dit half jaar heb mogen ontmoeten en natuurlijk vergeet ik niet alle lieve mensen van het eerste half jaar, zoals velen!!

Hogsback.... Fairy land...

Lieve mensen,

Hogsback (3 uur rijden vanaf Port Alfred).... Daar ben ik afgelopen weekend geweest.... Een omgeving om stil van te worden, echt een sprookje. Ik ben daar heen gegaan met 3 andere meiden; Barbara, Marjorie en Bettina en het was FANTASTISCH! De omgeving met alle mooie bergen en een regenwoud. Ik was nog nooit in mijn leven in een regenwoud geweest, maar het is fantastisch! We hebben een boomhut beklommen van 15 meter, geabseild vanaf de 'madonna and child' waterval (40 meter), gewandeld door de natuur en paargereden door de bergen. Gewoon geen woorden voor! Het is daar echt een hippie oord, mensen leven van de natuur, ze lopen daar bijna allemaal op blote voeten, fel gekleurde kleding en veel dreadlocks. Iedereen is vriendelijk en toegankelijk en alles wat zich daar afspeelt gaat in volledige rust. De vader van de schrijver (J.R.R Tolkien) van 'the Lord of the Rings' heeft hier gewoond en zijn zoon geinspireerd met foto's en verhalen voor zijn verhaal. Ik begrijp nu echt waarom...

Verder ben ik nu erg druk met mijn project. Aankomende week gaan we met meerdere studenten klussen aan het kerkje, om hier uiteindelijk een veilige omgeving te creeeren voor de kinderen uit het gebied Shaw Park. Tot nu toe gaat alles erg goed, na alle analyses etc. We hebben ook een site opgezet waarin je de vorderingen kunt volgen van ons project. (http://www.shawpark.reismee.nl/)

Ook geniet ik van mijn werk in het afkick kliniek. Deze jongens beginnen mij steeds meer toe te laten, wat fantastisch is! Ik kreeg van de week een speech van een van die jongens dat ze zo blij zijn dat ik er ben, dat ik mij in hun interesseer. Vooral omdat de omgeving het vertrouwen in hun verloren hebben en ik als buitenstaander naar ze wil luisteren.

Ook het counselingswerk gaat goed op Port Alfred Primary. Aan het eind van de dag ben ik helemaal gesloopt, vooral omdat ik nogal heftige verhalen te horen krijg. Verhalen waar je met je gezonde verstand en veilige omgeving (waarin ik ben opgegroeid) niet bij kan. Ik zit nu echt op mijn plek, mijn stage plaatsen zijn uitdagend, leerzaam, enoverend en ontroerend. Hoe gek het ook klinkt, ik ben al wel aan het aftellen. Het is NOG MAAR 3,5 maand, voor mij gaat het allemaal zo snel! Het idee dat ik mijn koffers ga inpakken maakt me misselijk, maar het idee om jullie weer te zien maakt mij dolgelukkig! Ik waardeer alles zo. De kans die ik heb dat ik dit mag meemaken. Zo'n fantastische ervaring! Maar ik ben ook klaar om serieus aan het werk te gaan, mijn leven ga opbouwen in Nederland. En tja.. reizen... als je dat eenmaal gedaan heb, dan gaat dat er niet meer uit. Maar ik zal niet meer een lange tijd weggaan, denk dat ik het nu moet gaan houden bij vakanties.

Afgelopen week had ik oma aan de telefoon; ze klonk zo gelukkig, ze vertelde dat ze mijn mijn zusje had gezien wat haar zo goed deed en dat ze niet kan wachten om mij een knuffel te geven, op dat moment realiseerde ik mij donders goed wat een geluksvogel ik ben, wat een lieve mensen ik om mij heen heb. Ik kan niet wachten om mijn familie, Moniek, Tineke, Neline en andere vrienden weer te zien. Ik heb absoluut geen heimwee en wil nog niet terug, ik ben nog niet klaar hier. Over 3,5 maand ben ik klaar en kom ik weer thuis.

Oh ja, mijn lieve (Duitse) huisgenoot vertelde mij dat mieren uit Duitsland niet bijten, maar dat ze over je heen plassen wat een brandend gevoel geeft op je huid (bedankt voor de info Babs), dit naar aanleiding van MIERENPLAAG!! We gaan dus van paddenstoelen naar kakkerlakken en nu naar mieren. Vanmorgen werd ik zelfs wakker met meerdere mieren in mijn bed. (Nee ik had niet gegeten in mijn bed mama haha!)

Gisteravond ben ik met Barbara naar de Highlander gegaan (weet je nog papa en mama, waar we gegeten hadden met die ober die om de 2 minuten vroeg of alles naar wens was... pff). We dachten; lekker rustig en even daar een biertje drinken. Komen er 2 oude mannen aan waar over het leven hebben gefilosopheerd. Fenominaal, helaas gingen we daarna waggelend naar huis... het plan was om een biertje te doen. Hihi.

Soms maak ik hier heftige dingen mee, verhalen, mensen etc. Ik heb gelukkig lieve huisgenootjes die er altijd voor mij zijn en ik voor hun, maar heb nu ook een andere oplossing bedacht... Jawel... Yvon kijkt naar; Gossip Girl! Zo heerlijk slecht, hersenloos en kansloos maar ik geniet er ontzettend van!

Mensen, denk aan jullie en ik hou jullie op de hoogte. Ik weet niet wanneer ik weer een volgend verhaal schrijf, want ik ga nu ontzettend lange dagen maken voor mijn project waar ik GIGANTISCH trots op ben!

Liefs, kus en knuffel

Yvon

De vraag van vandaag!!!! :-)

Hey lieve mensen!

Scriptie en computer rommel

Ben er weer... het duurde even maar dan heb je ook wat... (Helemaal van toepassing hier in Afrika..).

Met mij gaat alles helemaal super. Ik was alleen elke avond na mijn stage bezig met mijn scriptie en had niet echt zin om watt e gaan typen na al het gerammel op mijn kapotte computer. Om het even kort te beschrijven, mijn laptop en externe harde schrijf gingen stuk in een week. Gelukkig had ik ook alles opgeslagen op Barbara haar harde schrijf, maar moest nu wel werken op de computers van school. Op dit moment zijn alle computers constant vol door het aantal nieuwe studenten. Maaaaaar... mijn laptop is weer gemaakt, alleen doen de letters; w en q en @ en 2 het niet. Dit is vooral interessant als je op internet aan het loeren bent. Anyways, we hebben ons concept af!!! Ik heb er een super gevoel over, waarschijnlijk ontvangen wij nog wel feedback en moeten wij onze scriptie nog wel nakijken op het Engels, maar het concept ligt er en ben behoorlijk trots! Nu alleen nog een handleiding schrijven na aanleiding van onze scriptie en dan hoop ik dat wij dit 'gebeuren' in april kunnen inleveren... Nou ik kan jullie wel vertellen dat ik dit ONTZETTEND ga vieren als dit werkelijk zover is! Al met al was het totaal niet gemakkelijk gezien de cultuurverschillen, de taal en de beperkte informatie die Afrika ons kan bieden. Wekelijks zijn wij op vrijdag naar Grahamstown gegaan (ongeveer uur rijden) om informatie in te winnen bij een universiteit. Daar konden we geen internet krijgen, dus moesten we dat weer aanvullen in Port Alfred op school. Ik had best wel wat stress hierover, maar wilde er liever niet over praten, puur ook omdat het gewoon geen zin heeft. Na heel wat uurtjes bikkelen hebben we 68 pagina's gerammeld. Nu nog een maandje ertegenaan, maar vanavond even een brainstorm avond voor onze handleiding.

Oh ja, misschien wel leuk om te vertellen waar wij het over doen. In Port Alfred alleen al zijn 480 foster kinderen, grotendeels hebben deze kinderen hun ouders verloren aan HIV complicaties. Child Welfare is een organisatie die hoofdzakelijk bezig is met het plaatsen van kinderen bij hun nieuwe fosterparents. We kwamen erachter dat er niet gekeken werd naar het verlies en de rouw van het kind, dus wilden we een handleiding gaan maken voor kinderen die in een rouw periode zitten. Onze scriptie heet dan ook: coping with loss of anders gezegd; omgaan met het verlies. Tijdens ons onderzoek kwamen we erachter dat het praten over HIV/AIDS een groot probleem is. Vaak weten de kinderen zelf niet waaraan hun ouders is overleden. Kinderen worden ook nauwelijks of niet betrokken bij het verlies van hun ouders. Hier geloven ze nog dat de kinderen dat besef toch niet hebben. Kinderen voelen zich schuldig omdat ze toch het gevoel hebben van verdriet of woede. De schreeuw om te praten is vrij groot, maar ook niet echt mogelijk. Het is zelfs zo dat als iemand op sterven ligt, dan mag er niet gezegd worden dat die persoon dood gaan, want dan roep je de dood op die persoon af. Na het overlijden ligt het lot van de overledene in de handen van de voorouders. Er zijn hier heel veel rituelen rond de dood en de overledene, maar ruimte om over het verlies te praten is er gewoonweg niet. Nu schrijven wij na ons onderzoek een handleiding, deze handleiding zal gericht zijn om muzisch-agogische middelen, zodat het kind niet verbaal hoeft te beantwoorden, maar juist via een indirecte manier zoals schilderen, tekenen en andere activiteiten, zodat het kind wel kan rouwen en de mogelijkheid heeft om zijn of haar verdriet te verwerken. Nou genoeg over mijn scriptie.

Papa en mama

Nou papa en mama zijn hier geweest!! Oh en wat was ik zenuwachtig om ze weer te zien! Ik kon niet eens eten, nou dat zegt wel wat als vonnie niet kan eten! Ik zat op het kantoor mijn mail te checken tot ik wild wijzende mensen naar alle kanten zag (zag alleen hun armen) en toen wist ik eigenlijk wel dat zij het waren, ik rennen als een malle hahaha! Echt super! Ik heb hun toen gelijk de campus laten zien en papa en mama aan mensen voorgesteld. Daarna even naar mijn huis en hun naar de bed&breakfast gebracht waar zij zouden verblijven. Die avond zijn we fijn uit eten geweest en heb ze meegenomen naar de kroeg waar ik meerdere uurtjes heb versleten. Papa en mama vonden het prachtig! Rond 22:00 uur gingen ze naar huis. De volgende morgen ging ik ergens met hun ontbijten en daarna heb ik mijn nieuw project (ombouwen van kerkje tot een creche) laten zien. Voor die tijd hebben we even MK opgehaald (jongen die ook betrokken is bij het project). Dit is zo'n fijn gevoel dat ik dit met mijn ouders kan delen, zij hebben het gezien en gevoeld en dat is anders dan dat ik het vertel. Daarna zijn we naar Bathurst gegaan waar we eventjes in wat touristische shopjes hebben gekeken. Ik heb toen voor Nicole (mijn zusje) een schilderijtje van een kunstenaar gekocht. Dit vooral omdat ik weet dat ze zo graag mij wil opzoeken en echt ontzettend baalt dat het gewoonweg niet lukt (is nu bezig met haar master in moderne kunstgeschiedenis). Dus voor zusje lief even wat leuks gekocht.. (hoop dat je m mooi vind sis!)

Zondag even lekker uitgeslapen en daarna zijn we naar PUMBA game reserve (natuurreservaat met de big 5) geweest, dit was fenominaal!! Olifant naast de auto, neushoorn op 10 meter afstand en leeuwen vlak langs de weg, zo prachtig maar ook zo gezellig om tussen mijn ouders in, in zo'n grote safari auto te zitten! J De volgende dag hebben we door de townships gereden en gekeken bij het project van Lyan en Barbara. Daarna zijn we gaan lunchen en toen zijn papa en mama weer vertrokken via de Garden Route naar Kaapstad. Wat ik ook helemaal fantastisch vond was toen ik hun belde om te horen hoe het verder was geweest en ik echt een jubeltje in hun stem hoorde hoe prachtig ze het hebben gehad! Geweldig! Jut en Jul op avontuur (denk dat mijn zussen daar ook een boek over kunnen typen J).

Wie weet het antwoord??

Nou nu komt er wat... Ik kon er zelf niet van slapen, dus misschien weten jullie het antwoord... Ik had het met mijn ouders over het andersom wegstromen van het water in het putje onder de evenaar. Dit is een feit. Ook de maan wordt van de ene kant licht en donker dan boven de evenaar (logisch, we zitten aan de andere kant van de wereld). Maar na wat observaties is mij opgevallen dat wij (boven de evenaar) tellen vanaf onze duim naar onze pink. Onder de evenaar Brazillie en Afrika enzo tellen de mensen vanaf hun pink naar hun duim. Weer iets dat andersom gaat.

Onder de evenaar zijn de meeste sloppenwijken/townships, boven de evenaar zo goed als niet. India ligt op de evenenaar en daar zijn ze heel erg bezig met de balans vinden tussen het denken en voelen (meditatie), boven de evenaar; Amerika, Europa en china etc. Is heel wetenschappelijk. Naar mijn observaties zijn de mensen onder de evenaar veel meer intuitiever, impulsiver en creatiever (schets het nu wel heel zwart wit, maar dat laat even het contrast zien). Ook zijn er de meeste stammen onder de evenaar, zoals in Afrika, Zuid-Amerika en Australie... Nu is mijn vraag:

Zou het kunnen zijn dat de mensen boven de evenaar eerst hun linkerhelft (abstract denken etc.) aanspreken en dan doorgaat naar de rechterhelft (intuitie, creativteit etc.) en in Afrika (en onder de evenaar) andersom dus eerst de rechterhelft en dan de linkerhelft?? Iedereen gebruikt dus alle gedeeltes van de hersenen maar dat de stroming van het denken andersom gaat?

WIE OH WIE WEET HET ANTWOORD???

In ieder geval had ik het hier ook over met mijn ouders wat super interessant was, maar ik bleef er maar overna denken. Twee docenten hadden ook nog een theorie. De een was dat het te maken had met veeteelt en landbouw. In totaal zijn er op de wereld 15 verschillende dieren die geschikt zijn voor de veeteelt. Boven de evenaar konden mensen door de planten op een plek blijven zitten en dus meer sociolizen, waardoor ze zich sneller ontwikkelden dan onder de evenaar. Onder de evenaar moesten mensen rondtrekken met hun kudde, om de dieren te kunnen voeden. Dus kwamen ze minder in contact met andere mensen en hadden ze minder tijd om zichzelf te ontwikkelen op een ander vlak. De mensen boven de evenaar konden dus van hun plek af gaan, zonder kudde, zonder zich zorgen te maken om ook andere beroepen uit te oefenen en zelf andere landen te kunnen veroveren (jaren geleden). Hier vond ik ook wel wat inzitten.

Weer een andere docent vroeg zich af of het ook te maken zou kunnen hebben met het draaien van de wereld. Als je vroeger in de speeltuin speelde dan was er zo'n soort draaimolen die je dan in het midden door een wieltje aan het draaien kreeg. Als je misselijk werd dan ging je automatisch in het midden staan, want daaar draaide het minder snel dan aan de buitenkant van het draaimolentje. Zijn vraag was, zou het langzamer functioneren in Afrika ook te maken kunnen hebben met de afstand vanaf het midden van de aarde. Europa ligt verder weg van het midden dan Afrika doet. Zou dus de hele maatschappij sneller functioneren op een plek verderweg van het midden van de wereld?

Al met al ben ik dus gewoon naar een docent toegestapt die weer meerdere mensen aansprak met mijn theorie, waardoor er weer nieuwe theorieen naar boven kwamen. Super interessant, maar geen antwoord op mijn theorietje kunnen vinden... Nou mensen kom maar op! Ben benieuwd wat jullie ervan denken! J

Verder gaat het erg goed met mij, het idee dat ik nog maar zo kort hier ben is best bizar. Aankomend weekend ga ik met Barbara, Marjorie, Bettina en ik naar Hogsback waar we gaan wandelen en relaxen. Zin in in, even weg van het leven hier in Port Alfred, wat heel gewoon is geworden.

Verder ben ik vorige week begonnen in de afkick kliniek van Bathurst. Ik vind het helemaal geweldig! Gelukkig accepteren de mannen ook het feit dat ik daar als vrouw kom en iets te vertellen heb. Daarnaast heb ik vandaag bordspelletjes gedaan, puur om elkaar beter te leren kennen. Heb echt gelachen.

Verder ben ik nog bezig met het project om een creche op te bouwen. We hebben een communitie analyse gemaakt om te zien waar de behoeftes van de mensen ligt. Dit hebben we gelukkig klaar, met dank aan de andere social workers die hun vrije zaterdag een keer wilden opofferen (de schatjes!) om mee te gaan om de enquete in te vullen. In totaal hebben we nu 466 mensen geintervieuwd, 103 households. Wat mij het meeste opviel is dat maar 0,02 procent van de mensen hun middelbare school hebben afgerond. En de vraag is toch erg duidelijk dat ze electiciteit nodig hebben en water. Ook een kliniek zou handig zijn, aangezien deze maar 1 keer per maand komt. Als ze ziek zijn moeten deze mensen soms 20 km te voet naar Bathurst of Port Alfred. Dus het schrijven van de analyse is begonnen, wat mooie en soms schrikbarende dingen opleverd. Ik ga nu weer verder, zit nog op school en wil zo even naar huis (20:15). Tot het volgende verhaal!

Mensen, zoals altijd.. ik geniet!

Liefs en een super knuffel van mij

(Jasses! Wat is mijn Nederlands nu slecht hahaha, komt wel weer goed als ik terug ben... hihi)

Het leven is geen pepernoot, geen wensconcert, geen kinderboerderij, maar zeker mooi!!

Skatjes!

Zoals de meeste mensen uit mijn omgeving wel weten, heeft mijn vader een plaagdier bestrijdingsbedrijf. Mijn vader is iemand die alles vol passie en overgave doet en een zeer grote hyperfocus heeft (missie). Als het mollen seizoen weer is begonnen gaat hij (volgens de termen van mijn zusje) als een malle! Geweldig om te zien hoe iemand vol overgave iets kan doen. Volgens 'de drie zussen' zijn mensen met een passie interessant. Het gaat daarbij niet om 'wat' de passie is, ook al is dit voor stoeptegels, als iemand maar een passie heeft, een drijfveer. Mijn moeder heeft een grote passie voor astrologie. Vraag haar naar dit onderwerp en ze krijgt een kleur op haar wangen van enthousiasme. In eerste instantie was ik wat sceptisch over astrologie, maar dat is toch wel redelijk verdwenen. Mama is goed in haar vak, omdat ze gepassioneerd is. Papa is goed in zijn vak, omdat zijn passie daar ligt. Samen zijn mama en papa geweldig, omdat ze blij kunnen zijn voor elkaars passie, ze delen hun eigen leven samen en zijn blij voor elkaar, omdat ze zien dat de ander geniet. Misschien is dat in mijn ogen een mooie relatie, dit geldt ook voor vriendschappen... dat je kunt delen met de ander wat jij zelf mooi vindt, zonder dat de interesse van de ander daar per se moet liggen. Puur omdat je blij kan zijn voor de ander zijn of haar passie en enthousiasme.

Oh mensen, dwaal een beetje af... Het ging over plaagdier bestrijding, families en passies. Nou, ik wilde eigenlijk zeggen dat; 'de appel valt niet ver van de boom'. Sinds deze week ben ik mij aan het specialiseren in plaagdier bestrijding. Mijn specialisatie ligt in het bestrijden van KAKKERLAKKEN. Jawel, we gaan deze week van de paddenstoelen over naar de kakkerlakken in ons huis. Ik probeer hierbij de techniek te vermelden die ik heb toegepast.

1. Je pakt een glas
2. Je pakt een papiertje of kartonnetje
3. Je zet het glas over de kakkerlak heen (glas moet wel groter zijn dan de kakkerlak zelf).
4. Daarna schuif je het papiertje onder het glas door (waardoor de kakkerlak zal bevinden tussen het papiertje en het glas).
5. Houdt het papiertje tegen het glas aan en til het glas, met papiertje op.
6. Loop naar buiten toe met het glas in je handen (zorg dat medebewoner de deur voor je open maakt).
7. Zoek een geschikte plek en gooi de kakkerlak (met een sierlijke worp) uit het glas.

Deze instructies zijn gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.

Goed, even to the point. Van de week heb ik 2 kinderen geholpen aan een uniform. Eerder heb ik de cleaning-up project gedaan, samen met andere studenten en daarbij hebben wij 28 kinderen kunnen helpen. Deze week heb ik 2 uniformen gekocht. Normaal gesproken zou ik dit niet zomaar doen, maar op een of andere manier moest ik wel. Deze kinderen hadden het echt nodig. Ik zal proberen te omschrijven waarom.

Het eerste kindje was 7 jaar en wilde graag weer naar school toe. Zijn moeder en stiefvader kwamen langs bij Child Welfare. De moeder zat onder de zweren en bulten, waarschijnlijk HIV. De stiefvader zag eruit als een lieve man, maar het voelde niet goed. Het kind had gescheurde kleren aan en was erg vies. Mijn gevoel zei meteen dat ik dit kind moest gaan helpen. Ik ben toen gelijk met de vader en moeder naar de stad gegaan, naar de plek waar wij zijn uniform zouden kopen. Helaas had de winkel het uniform voor zijn school niet meer. Ik heb toen een afspraak gemaakt dat zij op zaterdag naar de winkel zouden komen, want dan zouden de uniformen er wel weer zijn. We hadden om 12 uur afgesproken en om 12:45 kwamen ze (al) aanlopen. Ik zag alleen de stiefvader en het kindje, pas na 10 minuten kwam de moeder. Ik vond haar al angstig kijken, maar kon niet bepalen waarom.
Het kindje was zo gelukkig met zijn nieuwe uniform, elke nieuw kledingstuk liet hij aan mij zien met van die twinkelende ogen, geweldig! Barbara (mijn lieve huisgenootje) ging even met mij mee. Zij moest die maandag toch naar Dambuza school, dus kon ze even kijken of ze hem ook was. Helaas trof zij hem overdag aan, zonder uniform in de township. Ik baalde hier wel van. Uiteindelijk is Dawn (social worker van Child Welfare) naar het huis gegaan. Zij kreeg daar te horen dat zij meerdere malen (zonder reden) in elkaar is geslagen door de stiefvader (haar partner) en dat haar partner de uniform van haar kind mee naar zijn huis had genomen, maar dat ze te bang was om deze op te halen. Uiteindelijk is Dawn naar de stiefvader gegaan en heeft zij het uniform opgehaald. Ook heeft ze familie in Port Elizabeth ingeschakeld, waarschijnlijk gaat zij met haar zoontje verhuizen naar een andere plaats. Jammer genoeg moet hij dan weer een ander uniform, maar het gaat nu om de veiligheid van de moeder en kind. En alleen al om het kind te zien lachen op de dag dat hij zijn nieuwe uniform kreeg, maakte al zoveel dingen goed!

Het andere jongetje is 6 jaar. Dawn belde mij op of ik alsjeblieft nog een uniform wil kopen. Toen ze mij de situatie uitlegde, moest ik wel. Deze jongen heeft zijn moeder verloren. Zijn vader heeft een nieuwe vrouw, maar hij zit in de gevangenis wegens het in elkaar slaan van een andere vrouw. De stiefmoeder slaat deze jongen volledig in elkaar, zonder reden. Hij mist zijn vader ontzettend, want hij zorgt goed voor hem. Helaas weet niemand hoelang hij nog in de gevangenis zit en de precieze reden. Deze jongen, 6 jaar oud is na al die mishandelingen op straat gaan leven, rondzwerven. Uiteindelijk heeft hij bij 2 vrouwen aangeklopt en gevraagd of zij hem wilden helpen. Deze twee ontzettend lieve mensen hebben hem in huigenomen en zorgen voor hem, zover dat kan. Eigenlijk hebben ze geen geld om voor nog een persoon te zorgen, maar toch hebben ze hem in huis genomen. Doordat ik een uniform heb kunnen kopen kan hij weer naar school. Ook zijn gezicht had je moeten zien, maar ook toen hij weer bij deze twee vrouwen was, hij straalde van oor tot oor. Ik hoop ook dat hij een kans krijgt. En dat allemaal dankzij jullie donaties...

Deze week ben ik eropuit gegaan voor mijn nieuwe project, ik ben nu bezit met een community analyses en moet nu ontzettend veel mensen interviewen. Ik probeer de situatie een beetje uit te leggen. Ze hebben hier mega grote boerderijen van vaak blanke Zuid-Afrikanen of Engelse mensen. Op deze boerderij werken zwarten mensen die zeer minimaal betaald worden (500 Rand per maand = ongeveer 55 euro). Vaak wonen deze mensen op een stuk grond van de boerderij. Ze hebben hier geen licht, water en elektriciteit en wonen nog echt in koeienpoep huizen die ze zelf bouwen. Vaak wonen ze daar met grote gezinnen. Helaas worden de gezinnen sinds 5 jaar steeds groter, omdat de president toen der tijd besloten heeft om elk kind dat geboren wordt, per maand 250 (= 30 euro) Rand te geven, dus hoe meer kinderen hoe meer inkomsten. Helaas is dit nooit genoeg om een kind naar school te sturen, voldoende eten te geven enz. Helaas zien deze mensen dat niet en blijven zij maar kinderen krijgen. Ook is het HIV percentage erg hoog, mede omdat het taboe om erover te praten nog groter is dan in de townships in Port Alfred of andere steden. MK, een jongen die ook meewerkt aan dit project, was bang dat als ze mij (blanke vrouw) zouden zien, ze niet zouden gaan praten. Verbazingwekkend genoeg heb ik al zoveel knuffels van oma's gekregen die blij zijn om mij te zien. Hartverwarmend! We proberen ook de boeren zelf te benaderen, maar een aantal boeren willen niet meewerken. Het eerste wat ze zeggen of vragen is: Politiek?!?!?!? Ik vraag me dan wel af wat daar allemaal afspeelt. MK en Mzondi (die helpen met het project)durven ook vaak de auto niet uit, omdat de honden getraind zijn om zwarte mensen aan te vallen. Ik heb dit met mijn eigen ogen gezien, ik kan daar echt niet bij! Wist ik veel dat je ook honden kon trainen op huidskleur?! Zien ze dat überhaupt wel?? In ieder geval heb ik het gezien.

Naarmate we bezig zijn met het project, gaan mensen meer praten. Er is geen kliniek waar ze heen kunnen gaan. Ja, een keer in de maand komt (niet altijd, als je geluk hebt) een mobile clinic waar ze dan heen kunnen gaan. Voor ernstiger dingen moeten ze naar Bathurst of naar Port Alfred, sKoms meer dan 20 km lopen. Stel je voor dat iemand iets ernstig heeft, hoe kan hij of zij dan ooit naar het ziekenhuis of naar de huisarts komen. Er is dus een schreeuwende behoefte aan een kliniek. Ook willen zij graag dat er een community development project komt. Als we vragen wat voor project dan willen ze allemaal stuk voor stuk een groente tuin of kippen boerderij. Daarnaast is de crèche van groot belang en zijn ze enthousiast. Allemaal zeggen ze dat ze vrijwilligerswerk willen gaan doen, als we ze nodig hebben. Dit is nog maar even afwachten.

Ook vond ik het schrikbarend dat ik van de ongeveer 25 huishoudens (huishouden bestaat ongeveer uit 10 tot 20 mensen), maar een meisje was die haar high school heeft afgerond. Ze wil zo graag doorstuderen, maar ze heeft het geld er niet voor. Nu wil ze ons graag helpen bij de crèche want ze wil dolgraag een teacher worden. Ik hoop dat ik haar zoveel mogelijk kan betrekken! Zo kan de crèche blijven bestaan, als de community betrokken wordt en op de hoogte blijft van alle vorderingen. Intrinsieke motivatie.

Ik vind het super interessant om te zien hoe deze mensen leven, eigenlijk kan je zeggen dat ze echt van minuut tot minuut leven. In de toekomst kijken doen ze niet. Kinderen stoppen al vroeg met school. Vooral de jongens, want zij moeten gaan werken op het land. De meiden stoppen ook al vrij snel met school, vooral als je een van de oudste bent van school, want dan kan je op je broertjes en zusjes passen. Het werk wat wij nu doen vraagt veel tijd, maar ik weet dat ik mijn doel ga bereiken! In februari (geloof de 21) gaan we met een groep mensen uit Saoedi-Arabië het kerkje opknappen, waarna ik met ons geld (al het gedoneerde geld van jullie) de inrichting ga kopen. Spelletjes, boekjes, schriften, pennen, tafels, stoelen etc. Dit even over mijn project.

Verder gaat het goed hier, hoewel ik me steeds meer ga verbazen over de discriminatie tussen blanken en zwarten mensen. Een van mijn huisgenootjes gaat nu al 10 maanden met een lieve, donkere jongen. Toch wordt dit niet getolereerd door veel blanke mensen. Wij dachten dat dit vooral de oudere generatie was, maar helaas ook de jongere. Een aantal jongens kunnen het niet uitstaan dat hij met een blank meisje gaat. Ze proberen regelmatig ruzie te zoeken met hem, puur omdat hij zwart is. Ik kan daar gewoon echt niet bij. Hij heeft zelfs misschien meer blanke dan zwarte vrienden, studeert en zal nooit iemand bewust willen kwetsen.

Eigenlijk gaat alles dus prima, geniet ontzettend van mijn super lieve huisgenootjes; Lyan en Barbara. Meiden die ik kan vertrouwen, met wie ik kan lachen, huilen, gek doen en mijn stommiteiten kan vertellen, waarna we weer ontzettend in een deuk liggen. Urenlang koffie drinken aan de woonkamer tafel, filosoferen over het leven, advies geven over projecten en elkaar motiveren, maar vrij laten in wat je wilt doen. Deze meiden maken Zuid-Afrika zo mooi, omdat ik weet dat zij er voor mij zijn, zoals ik er voor hen ben.

Tot snel lieverds,

Ga zo even in de tuin liggen, boekje lezen, even wat drinken bij de Highlander, Joggen (hier graag niet teveel over vragen, it's a mission and a half), pizza eten met Barbara en daarna filmpje op bed kijken en morgen weer hard aan het werk!

Kus en knuffel!