Cleaning-up project (voor school uniformen) en meer

Lieve mensen!

Ben nu weer een weekje terug van vakantie en weer druk aan het werk, wat ook weer lekker is. Maandag ben ik begonnen met het nieuwe project in Bathurst. Ik ga dus een oud kerkje ombouwen tot een crèche. In deze boerenomgeving is wel een basisschool (gratis) maar geen opvang voor kinderen van 0 - 7 jaar. De kinderen van 0 - 3 jaar gaan op de rug van hun ouders mee naar het land, maar de anderen kinderen moeten thuisblijven, wat niet al te veilig is. Helaas komen er nog veel verkrachtingen in mishandelingen voor...

We gaan dit project vanaf de bodem opbouwen. We hebben nu vergaderingen met de departure of education, social development, Stenden en nog veel meer. Daarnaast zijn we bezig met een community analyses te maken om te kijken wie er allemaal wonen in de omgeving, waar de behoeftes liggen en waar er hulp nodig is om uiteindelijk een beeld te krijgen (aan de hand van een SWOT analyse) om de sterke punten uit de omgeving maar ook de zwakke punten helder krijgen, zodat we een plan kunnen maken om het project te kunnen laten slagen. Voor maart moeten we alles in kaart hebben gebracht. In februari gaan we druk aan het verbouwen en voor het ingezamelde geld (wat ik nog heb) ga ik de crèche inrichten met speel materialen, bankjes, stoeltjes, schriftjes enz.

Ik vind het allemaal ontzettend spannend, maar ben ook enorm gemotiveerd. Echt een project waar mijn hart ligt! Ik zal even een paar foto's plaatsen van het kerkje (als het lukt!)

Verder ben ik weer bij het jongetje geweest van 1 jaar en 6 maanden (zie 2 verhalen daarvoor). Het jongetje zag er beter uit, maar ik kreeg te horen van de social worker van Child Welfare dat de arts tegen haar had gezegd dat het kind waarschijnlijk niet ouder zal gaan worden dan 5 jaar. Dit lieve kind heeft AIDS en tuberculose en is ontzettend verzwakt. Van de week zijn we naar het gezin gegaan, het kindje is nu weer uit het ziekenhuis en woont weer thuis. We zouden daar een soort familie map maken, aangezien het huis bom vol is met kinderen en mensen. Helaas kwamen we er toen achter dat er 2 bedden zijn (2 persoonsbedden) waar maar liefs 12 kinderen op slapen en 2 volwassenen!!!!!! Ook zag ik het baby'tje weer die toen 8 dagen oud was, nu bijna een maand. De moeder gaf het kleintje een flesje met water. Ik vroeg haar wanneer dit kindje voor het laatst had gegeten (dit was woensdag morgen om 11:00 uur). De moeder vertelde dat het kindje voor het laatst gegeten had op zaterdagochtend!!!!!!!! IK WAS ZO BOOS!!! Dit kind gaat straks ook dood!! Waarom klopt ze niet aan bij Child Welfare, waarom gaat ze niet naar een kliniek waar ze haar gratis baby voeding geven!! Ik kan er echt niet bij. Van de week was ik aan het praten met mijn lieve huisgenootjes, zij zeiden ook dat hoe langer je bent hoe teleurstellender Zuid-Afrika is, vooral de Xhosa cultuur. Ik respecteer de verschillende culturen en gewoontes met alle liefde, maar zo ga je niet om met mensen, überhaupt met kinderen. Het is bijna een apathische cultuur, een cultuur die geen hoop heeft, die niet wil vechten. Die liever drinkt, overal kinderen achter laat (de mannen) en geen verantwoordelijkheden kennen. Alleen weten ze wel precies wanneer de Grant (uitkering) wordt uitgedeeld, dan staan er rijen dik voor de bank en de drank winkel. In de afgelopen maand zijn er 2 kinderen van een project waar mijn huisgenootjes aan werken verkracht, bij child welfare zijn we erachter gekomen dat een kind van 9 jaar oud alcoholist is, omdat hij met moeder mee drinkt. Het is echt dweilen met de kraan open. Gelukkig zei papa tegen mij; 'Yvon ook al dweil je met de kraan open, er zal altijd wat water in je dweil blijven hangen' hahaha! En mama zei tegen mij; 'weet je nog Yvon, voor je weg ging dat je zei dat je ervan uit ging dat je niets gaat veranderen, maar dat een lach van een kind al voldoende is?' En ja, ze hebben gelijk.

Nu moeten jullie niet denken dat het niet goed met me gaat, want het gaat prima. Ik probeer alleen een realistisch beeld te schetsen van de wereld waarin ik nu werk. Een wereld die vrij westers is (je kan hier werkelijk alles krijgen) en een prachtige natuur, maar een puinhoop achter de deuren van de sloppenwijken. Natuurlijk heb ik af en toe mijn dipjes en dat ik denk; 'wat doe ik hier?!' maar ik heb ontzettend lieve huisgenootjes met wie ik super goed kan praten, die luisteren en waar ik ook heel hard mee kan lachen. Dat maakt me gelukkig! En ja, die kinderen, geweldig!

In december hadden we de uitvoering van 'the cleaning-up project'. Kinderen uit de townships van Nemato (black township) en Station Hill (colored township) moesten een gedeelte van de township gaan schoonmaken en daartegenover stond dat ze een nieuwe uniform zouden krijgen.

Op 7, 8 en 9 december vond het schoonmaak programma plaats.
We hebben in totaal 2 ochtenden schoongemaakt en in de middag gingen we hun nieuwe uniform passen. Je had hun gezichten moeten zien! Geweldig! Op de derde dag hebben we de kinderen meegenomen naar het strand. Hoe vreemd het ook klinkt, deze kinderen wonen 3 km van het strand, maar velen waren nog nooit naar het strand geweest. Ze leven in hun wereld wat de township is.
Ze hebben de hele dag in het water gespeeld wat een prachtig gezicht was!

Vandaag was het moment aangebroken dat wij de kinderen de uniformen mochten geven. Van de week ben ik druk geweest om alles in te zamelen. In totaal hebben wij 28 kinderen kunnen helpen. De bedoeling was dat het ongeveer neer zou komen op 10 euro per kind, maar we hebben ervoor gekozen om ze ook ondergoed, schoenen en sokken te geven. Dus alle 28 kinderen gaan volgende week woensdag helemaal in het nieuw naar school!

Toen ik naar de winkel ging om de uniformen op te halen, waren er 10 uniformen te weinig, volgens de winkel eigenaar was er 'een probleem met een vrachtwagen', welkom in Afrika. Ik heb hier behoorlijk van gebaald! Uiteindelijk hebben we geregeld dat ze allemaal een certificaat kregen en de kinderen die vandaag geen uniform konden krijgen kregen een voucher (hoe sneu... maar het was niet anders). Gelukkig pakten ze het goed op en kunnen ze de nieuwe uniformen maandag ophalen.

Ik had deze kinderen al een tijdje niet gezien, maar wat waren ze blij om mij weer even te zien. Natuurlijk vroegen ze ook naar de andere studenten die meegeholpen hadden, maar zij zijn alweer terug in Nederland.

Vandaag had ik dus 'de presentatie'. Ouders, familie, kinderen en de krant kwamen om te zien hoe de kinderen de uniformen in ontvangst namen. Op het eind was ik toch wel heel erg geraakt. Een moeder kwam naar mij toe met tranen in haar ogen, het enige wat ze nog kon zeggen was; 'God bless you my child'. Kippenvel momentje.

EN DAT ALLEMAAL DANKZIJ JULLIE! ECHT ONTZETTEND BEDANKT VOOR ALLE DONATIES namens mij en natuurlijk de kinderen!

Liefs, kus, knuffel van mij voor jullie allemaal!

En bedankt voor al jullie berichtjes, mailtjes, kaartjes, smsjes enz. Ik kan niet op alles reageren, maar weet dat ik alles lees en ontzettend waardeer!

Zussen road trippie!

Het zussen ROAD TRIPJE! (WOEHOE!!)

Nou mensen, laat ik maar bij het begin beginnen. Lieve Suus had mij verteld dat ze de 21^e december, vroeg in de morgen 8:00 uur zou landen in Johannesburg (Joburg), dus ik had een binnenlandse vlucht geboekt op de 20^e laat in de avond, zodat ik suus de volgende dag van het vliegveld kon ophalen. Vlak daarvoor belde ik haar nog even, toen vertelde ze mij dat ze de 21^e weg zou gaan en de 22^e zou landen. Prima, kan gebeuren, ik red me wel. Toen ik de 20^e aankwam in Joburg belde ik met het hostel of ze mij van het vliegveld konden ophalen, hier had ik al een paar keer over gebeld en dat was geen punt. Tot het moment dat ik werkelijk opgehaald moest worden. Ik kreeg te horen dat ze mij pas de volgende dag konden ophalen om 11:00 uur in de morgen. Nou daaaaaaaaaaag... daar ben ik niet van gediend, dus gezegd dat ze de volgende dagen konden schrappen en dat ik niet meer kwam. Toen moest ik op zoek naar een nieuw hostel. Gelukkig vond ik er een die volgens mij wel prima was, maar had er nog niets over gelezen. Twee tellen later kreeg ik een berichtje van mijn lieve jongere zusje Nicole, dat Suus haar vlucht was geannuleerd in verband met de sneeuw, maar dat Suus nu de 23^e zou vertrekken vanuit Dusseldorf (lieve papa heeft toen nieuwe winterbanden voor de auto gekocht en ging Suus daar helemaal heen brengen) via Dubai naar Johannesburg en ze zou dan de 24^e 's avonds laat aankomen in Joburg. Dus dat was een lekker begin. Gelukkig lag er nog geen sneeuw in Dusseldorf en was het grootste probleem in Heathrow waar ze eerst langs zou vliegen. Anyways, ik kwam aan in het hostel dat werd gerund door twee super lieve homo's, ze waren helemaal bezorgd om mij en hebben mij meegenomen (elke avond) naar een homo bar waar iedereen cocktails en shotjes aan het drinken waren en er werd gedanst alsof je leven ervan afhing, GEWELDIG!! Overdag ging ik met Max, (U.S.A)Marcel (Zwitserland) en Reinaldo (Brazillie) de stad in. Heerlijk met de (gevaarlijke) locale taxi's de stad in. We hebben daar van alles bekeken, super gezellige kraampjes, mensen die elkaars haar invlechten en taxi's overal. Op de 23^e werd ik toch wel zenuwachtig, want ik kreeg te horen dat het keihard begon te sneeuwen in Dusseldorf!! Het was 18:00 uur en om 21:00 uur zou mijn zus haar vlucht vertrekken. Suus was ook helemaal gespannen, maar om 20:00 uur kreeg ik een berichtje van haar dat ze mocht boarden. IK WAS HELEMAAL BLIJ!! Later hoorde ik dat het vliegveld bijna volledig dichtgegooid was en suus in het laatste vliegtuig zat dat mocht opstijgen!! OEFFFFF... Wat een spanning! Op de 24^e kreeg ik een berichtje van zusje lief Nicole dat ze heerlijk met papa en mama op de bank zat, met Orphie (chollie de cholesterol kat die veulste dik is) op schoot en de kaarsjes aan in afwachting van het programma 'all you need is love'. Ik wetende dat mijn zusje op en top gelukkig is, want ze houdt ONTZETTEND veel van tradities! Op dat moment stond ik op het vliegveld te wachten op suus, jemig wat een spanning!! Mijn zusje maar een berichtje terug gestuurd dat het nu 'all you need in love' in real life is... hihi! En eindelijk was suus daar! We moesten allebei wel even huilen (Aaaaaaaaaaaaawwwwwwwwwwww...). Suus had in totaal 2 uur geslapen op het vliegveld in Dubai... Toch even heel voorzichtig gevraagd of ze heul even mee op stap wilde gaan. En ja hoor, suus ging mee.... Ze vond het prachtig!

De volgende morgen gingen wij al vroeg weg richting Krugerpark. We zeiden Beryl en Peter (hostel eigenaren) gedag en weg gingen we in onze auto. Oh ja! Voor dat suus kwam heb ik de auto opgehaald in het centrum van Joburg, das best spannend kan ik jullie vertellen, maar alles ging vlekkeloos!

In ieder geval reden wij richting Kruger Park, toen we daar aankwamen werden we gelijk geüpgrade naar een twee persoonskamer in plaats van de dorm (dorm=een kamer waar je slaapt met ongeveer 15 mensen) wat natuurlijk super lief was! Ik was, zoals ik altijd doe, heerlijk aan het kletsen met iedereen en Suus lag lekker een boekje te lezen in onze kamer toen ze opeens doorweekt binnen kwam, ons kamertje lekte en het regende pijpenstelen!! Uiteindelijk mochten wij in een super de luxe suite slapen... Goed geregeld dacht ik zo! Haha! Dit hostel was ook weer PRACHTIG! We hadden een uitzicht over het Krugerpark, met een zwembad en lieve mensen. De hostel eigenaar had iedereen in het hostel uitgenodigd voor een kerst diner met kalkoen en alles erop en eraan! Op het eind kregen wij een kerstkaart met een reep chocola, echt zo lief!

De volgende morgen zijn wij op safari gegaan (op mijn verjaardag!). We vertrokken die morgen om 05:00 uur en kwamen pas terug om 18:30! We hebben alle dieren gezien van de big 5, maar helaas nog niet de leopard... Volgend onze guide had zij een fenominale dag en hadden wij echt heel veel geluk, in totaal 8 leeuwen gezien waarvan 6 apart van elkaar, wat je normaal gesproken niet vaak meemaakt. Sommige mensen waren al 3 dagen opzoek naar überhaupt een leeuw. We hebben leeuwen, nijlpaarden, neushoorns, hyena's, olifanten, giraffen, impala's, kudu's, krokodillen, buffalo's en nog veel meer gezien... Wat wil je dan nog meer!

S'avonds waren we helemaal gesloopt en toen kreeg ik het cadeautje van Suus, WAT FANTASTISCH!!!! Oh vond het echt zo mooi!! Ik heb alle kaarten op mijn muur gehangen boven mijn bed!! Mooier cadeautje bestaat niet! Moest toen wel even traantje wegpinken hoor!! J

De 27^e gingen we afreizen naar Swaziland. Van veel studenten had ik gehoord dat het saai was, maar een ideale route om door te rijden naar St. Lucia Est. Maar de hostel eigenaar was zo overtuigend dat we een nacht in st. Lucia hebben geskipt en toch in Swaziland zijn gebleven. NOU WAT WAS IK DAAR BLIJ MEE! We zaten in een hostel zo mooi als ze soms worden beschreven in het magazine 'Happiness' (thanks mama). Zo stil en rustgevend! Voor het avond eten stond er Impala op het menu wat werd gekookt voor ons op een vuur op een traditionele wijze en lekker!! Fenominaal! Daarna gingen we kijken bij een traditionele Swazilandse dans met veel gestamp, wat ook mooi was. .

De 28^e gingen we afreizen naar St. Lucia Est. (the wetlands) waar we nijlpaarden en krokodillen gingen spotten met een boot tripje. Het weer was heerlijk! In ieder geval genoeg Nijlpaarden gezien! We kwamen in St. Lucia ook echt weer in de 'westerse' wereld, alles was blank en super toeristisch. Suus had me die avond mee uit eten genomen voor mijn verjaardag, heerlijk!!

De 29^e gingen we richten Durban, nou dat was hysterisch!! We hadden alleen het 'coast to coast' boekje (backpackers boekje met allemaal hostels erin) waarin de naam van het hostel, adres en telefoonnummer stond, verder wisten we niets. Ik dacht ik stop even en bel het hostel voor richting aanwijzingen. Verteld die hostel eigenaar mij dat alle namen van de straten zijn veranderd in Durban (WIE BEDENKT ER ZOIETS!) In ieder geval begon hij mij een beetje te helpen tot ik een politieauto achter mij hoorde me sirenes aan. Schrok me kapot dus hing snel op. We stonden op dat moment geparkeerd bij een taxi parkeerplaats. Uit het busje kwam een vrouw die niet geheel blij keek. We moesten direct weg, want we mochten daar niet parkeren. Suzan met haar puppy-acteer ogen ging op dat moment heel zielig kijken en heel overdreven vermelden dat we VOLLEDIG verdwaald waren, waardoor ze iets milder werd. We reden uiteindelijk verder, maar zag dat we nog steeds werden achtervolgd door de politie. Ik zag in een straat een plek waar ik ging parkeren en de politie parkeerde achter ons. Dezelfde vrouw stapte weer uit en vroeg waar we heen moesten, ik liet haar de straatnaam zien, maar ze herkende het niet dus ging even overleggen met haar collega's in het busje (5 politiemensen). Na 15 minuten kwam ze terug met de mededeling dat ze niet wist waar het was. Het enige wat ze voor ons kon betekenen was een gebaar richting het noorden, (kan ook het zuiden zijn geweest hihi) wat natuurlijk zeer groot begrip was. Ik vroeg haar of zij misschien kon bellen met mijn telefoon naar het hostel, ze werd hier spontaan zenuwachtig van, maar uiteindelijk ging ze overstag. Na het telefoongesprek liep ze weg met mijn telefoon en het boekje. 5 minuten later kwam ze terug, ze wilden ons wel begeleiden richting het hostel! Hoe geniaal!! Gewoon door een politie begeleid worden door Durban, richting ons hostel!

We moesten dwars door de stad heen, over een 5-baansweg naar het hostel. We reden helemaal op de rechterbaan tot de politie ineens richting aangaf richting de linkerbanen. Dus wij hun volgen, propt er ineens een auto tussen ons. Wat doet de politie die stopt op de snelweg met sirenes aan en maakte gebaren dat was de snelweg afmoesten gaan, dus 5 banen doorschuiven naar de andere kant en dan de afrit af, nou we hebben wel wat gezweet hoor! Toen we verder reden kwamen we ook nog bij stoplichten. De politie voor ons reed door oranje en wij vol door rood licht, we kregen beide zo'n lach kick. In het politiebusje draaiden ze allemaal tegelijk om en zagen onze gezichten waardoor zij ook in een lach schoten. Gelukkig kwamen we veilig aan in het hostel. EN WAT VOOR EEN! We werden ontvangen door een meisje die heul langzaam praatte (stoned) met dreadlocks (niks mis mee) en toen kregen wij een rondleiding. Ze wees de dorms aan, badkamers, zwembad en uiteindelijk wees ze naar een plek waar je weed mocht roken en dat in Afrika! Later ontmoette wij een hele grote neger met een klein baby-tje (kindje leek op een kleine Boeddha). Deze man vertelde dat hij samen is met die vrouw die ons rondleidde. Toen ik vroeg naar de naam van deze kleine 'boeddha', vertelde hij dat ze (jawel, echt waar) Sunshine heette! Geweldig toch, back to the sixties! Hihi!

De volgende dag gingen we richting Coffee Bay waar we een paar dagen zouden blijven. Helaas hadden we veel regen, maar wel hele lieve mensen om ons heen! Daar hebben we heerlijk oud en nieuw gevierd, wat super was!

De dag daarna gingen richting Port Alfred, maar maakten we een tussenstop bij East London om even te eten. Ik liep al een paar dagen op blote voeten, wat ik heerlijk vind, dus dacht dat het daar ook wel kon, niet dus. Er was een groot feest geweest met allemaal glas, maar kon gelukkig het glas ontwijken. In het restaurant vroeg ik of ik hier (bij allemaal marktjes) ook slippers kon kopen. De serveersters wisten het niet, maar toen kwam daar de manager van het restaurant die mij aanbood om mij naar de auto te brengen, IDEAAL! Toen we klaar waren met eten vertelde de manager dat het toch wel lastig werd om ons weg te brengen, omdat het verkeer helemaal vast zat en zo lang kon hij niet weg blijven. Wat deed deze lieve manager?? Hij deed zijn schoenen uit (maat 47 bruine sandalen) en gaf ze aan mij! Ik liep daar in mijn schattige jurkje met DIE schoenen aan, heb me dood gelachen. Iedereen keek naar mij (heel apart!). Daarna even de schoenen weggebracht en doorgereden naar Port Alfred. Ik heb hier Suus alle 'hotspots' en projecten laten zien en de mensen met wie ik hier om ga. Geweldig om dit met haar te mogen delen. Ik moet wel zeggen dat ik het wel heel moeilijk vond dat ze weer weg ging, puur omdat ik nu op de helft zit, maar wat ben ik toch een geluksvogel!!

Lieve mensen, tot snel...

Bedankt voor alle lieve kaartjes, ik geniet!!

Vonnie!

Laatste daagjes, bijna vakantie!!

Lieve mensen,

Even een korte up-date...

Ik heb afgelopen weekend heerlijk (rodeo) paardgereden... maar het ging echt helemaal super!! Een van de paarden ging met 4 benen tegelijk in de lucht, wat bij mij een mega lach kick veroorzaakte, maar gelukkig bleef ik zitten en uiteindelijk kon ik lezen en schrijven met dit paard... Heerlijk gegaloppeerd over het strand, super!

Verder ben ik bezig met mijn laatste weekje stage, want aankomend weekend komt mijn zus naar mij toe en gaan we samen reizen. Deze route gaan we rijden; Johannesburg, Nelspruit, Krugerpark, Swaziland, St. Lousia, Durban, Coffee Bay en weer terug naar Port Alfred... Ik kan echt niet wachten, merk dat ik nu toch ook wel best een beetje toe ben aan vakantie...

Twee van onze vrienden zitten nu in de bush, vond dit toch ook wel erg spannend, want je weet niet hoe het allemaal gaat verlopen. Op het laatst was hij toch best zenuwachtig. De eerste dagen heeft hij erg veel pijn gehad en hoge koorts... Gelukkig gaat het nu beter en krijgt hij weer praatjes. Op de 3^e dag vroeg hij ons of wij wat auto spullen konden brengen wat in ons huis lag. We vroegen hem of er wel vrouwen naar de bush mochten komen, volgens hem wat dit geen punt. Ik schrok op dat moment wel van hem. Hij was helemaal in wit spul gesmeerd en droeg alleen een kleed, maar je zag de vermoeidheid en pijn op zijn gezicht, hij had al 3 dagen niet gegeten of gedronken.. We zijn daarna snel weer weggegaan. Later hoorden wij dat vrouwen helemaal niet naar de bush mochten komen (dachten wij al.. maar ach... hij vertelde ons dat het wel mocht). Het mooiste van het verhaal is nog dat wij van de week op de plaatselijke radiozender waren, omdat wij gesignaleerd waren door meerdere mannen. Er werd toen toch vriendelijk, doch dringend verzocht niet meer te komen... en dat op de radio... toch weer een primeurtje.. hoewel ik mij wel schuldig voelde, aangezien ik de cultuur van hun niet wil beledigen... Gelukkig gaat het goed met hem en heeft hij weer praatjes... Een hele geruststelling. Van die andere jongen horen wij niets, hij zit in Umtata (vlak bij Lesotho), omdat zijn moeder daar oorspronkelijk vandaan komt. Vanuit deze cultuur mogen ze geen contact hebben met de buitenwereld en blijven ze minimaal een maand in de bush. De jongen (die wij opgezocht hebben) van de Xhosa cultuur verblijft in de bush tot de 27^e, helaas ben ik er dan niet voor het grote feest, maar dat is niet anders.

Afgelopen week heb ik 'mijn' mannen (van de minor wild life en lodge) gedag gezegd, wat natuurlijk werd afgesloten met een 'klein' feestje... we hebben een mega kampvuur op het strand gebouwd en daar tot 3 uur 's nachts gezeten.. Daarvoor gingen we eerst uiteten met champagne.. dus het was wel een lang avondje... Vooral toen ik mij om 3 uur realiseerde dat ik de volgende morgen om 7 uur uit mijn bedje moest om gewoon te gaan werken, maar het was zeker de moeite waard!

Vandaag had ik mijn laatste dag van de hospice voor ik op vakantie ga, maar ook de meest verschrikkelijke. We kwamen al een tijdje in een gezin met 2 zussen en in totaal ongeveer 6 kinderen. Deze vrouwen gaven wij emotionele steun en alles daar waar nodig, want ze hebben beide HIV. Een van de vrouwen is door de complicaties van HIV verlamd geraakt, zij heeft zelf ook nog een kind die zelf ook verlamd is en verstandelijk beperkt (2 jaar). Deze twee zussen klaagden al erg lang over hun moeder die alcoholist is. Volgens de dochters zou ze hun bedreigen. Wij vonden dat er actie moest ondernomen gezien hun situatie. Ze leefden in een mini huisje met 2 bedden en 8 mensen, alles stinkt daar. De zus (die niet verlamd is) gaf aan dat ze het huishouden niet meer kon bijhouden. Maar in ieder geval is vandaag de boel helemaal omgekeerd. Toen we daar kwamen zagen we een ineens een babytje liggen van een paar dagen oud, op de bank in een kleed gewikkeld. Het hele huis was vol met mensen en kinderen. We vroegen aan iemand van wie het kindje was, bleek de zus die HIV heeft en niet verlamd is zwanger te zijn geweest! Ze heeft ons nooit wat verteld. Ik vond dit een beetje vreemd omdat ze ook een kindje had die (volgens mij) eruit zag als een baby'tje van 6 maanden. Dit kindje van '6 maanden' begon te huilen dus ik pakte haar op. Het kindje was graadmager!!! Ik vroeg haar hoe oud het kindje was.. ze vertelde mij dat het kindje al 1 jaar en 6 maanden was!! Ze besteedde geen aandacht aan de kinderen liet het baby'tje van 8 dagen oud gewoon op de bank liggen. Het kindje van 18 maanden woog minder dan een pak melk...

We zijn weggegaan en hebben toen Child Welfare ingeschakeld, zij zijn gelijk naar het 'gezin' (allemaal kinderen van verschillende vaders en geen vader in zicht) toegegaan. Ze hebben de situatie bekeken en gelijk de ambulance gebeld... Deze heeft het kindje opgehaald. Het kindje blijkt nu HIV positief te zijn en tuberculose te hebben. Daarnaast had het kindje waarschijnlijk niet langer dan een paar weken geleefd als wij niet hadden ingegrepen. Nou mensen, dit raakt mij echt. Ik weet niet wat ze gaan doen met de andere kinderen, maar een ding weet ik wel er moet hulp komen.

Child Welfare belde later op dat de moeder die dus 8 dagen geleden bevallen was naar de stad was, het baby'tje lag nog steeds op de bank. Om dit soort dingen kan ik echt ontzettend boos worden, verbijsterd... Dit is denk ik toch wel de meest extreme situatie die ik nu heb meegemaakt. Ik hoor regelmatig wat over misbruik in het algemeen (alcohol, seksueel, drugs enz). Het vasthouden van een kind in je armen, waarvan je de ribben op zijn rug kan tellen en een opgeblazen buik heeft van de honger... dat raakt je echt...

Verder gaat het goed mensen, geen zorgen...

Ik geniet hier van mijn leven en kijk uit naar een vakantie...

Na mijn vakantie zal ik weer een nieuwe blog plaatsen met mijn reisverhalen van mijn zus en mij!

Dikke kus en knuffel van Vonnie!!

Van allesssssssss

He lieve mensen,

Deze week was een hele rare en vreemde week voor mij. Alle wijn studenten die hier een half jaar hebben gestudeerd gingen richting Kaapstad, om daar hun examen te doen. Helaas komen ze daarna niet meer terug. Het afscheid viel me toch wel zwaar, ik heb zo'n ontzettende lol gehad met een aantal mensen van deze groep. Misschien was het niet zozeer het afscheid, maar het realiseren en dankbaar zijn voor de mooie tijd die ik met deze mensen heb mogen doorbrengen. Geraakt zijn door het geluk waar ook zij hebben aan bijgedragen.
In de Xhosa cultuur hebben ze ook een uitspraak, deze gaat als volgt; een man is pas een man als hij met andere mannen is (dit geldt natuurlijk ook voor vrouwen) en dat klopt, mijn geluksmomentjes zijn met mensen op wie ik kan bouwen, die mij zien wie ik ben en die mij accepteren wie ik ben en die mij stimuleren om mijn hart te volgen. Een aantal mensen van deze groep hebben dat zeker gedaan in de tijd dat ik hier zat.

In Lesotho kreeg ik een ‘geluksmomentje' toen ik alleen boven op een berg stond en realiseerde dat ik keihard gewerkt heb om naar Afrika te kunnen, maar dat ik nu al zoveel heb teruggekregen!
Ik heb een lach op het gezicht van een kind gezien die zijn ouders verloren heeft en werkelijk niets heeft, maar die mijn kleine gebaar beschouwde (een knuffel en aandacht) als een onschatbare waarde. Ik mag er misschien zelf voor gevochten hebben, maar het was mij niet gelukt zonder alle lieve mensen om mij heen, zoals mijn familie en vrienden. Dus eigenlijk hebben jullie mijn ‘geluksmomentjes' gecreëerd. Ik denk dat ik daarom die uitspraak zo ontzettend mooi vind.

Deze week gaan een aantal jongens die ik hier heb mogen leren kennen naar het bos voor de besnijdenis. We weten niet wanneer we ze weer gaan zien. Ontzettend spannend, maar ik gun het ze zo. Ze zijn er klaar voor, willen een man worden. Dit is voor deze jongens een begin van een nieuw leven, een leven als een man, niet als een jongen. Een van de jongens heeft ons gevraagd of wij ook naar het feest willen komen als hij terug komt. Binnenkort gaan we naar Port Elizabeth waar we onze traditionele jurken gaan laten aanmeten, ik voel en ervaar het als een eer dat wij naar het feest mogen komen.

Gisteren ben ik even fijn wezen babysitten bij onze buurman (Elroy->barman van Snorts, mijn stamkroeg). Zijn zoontje is nu 6 jaar oud, een pracht kind! Een matras werd in de kamer gegooid en na een aantal spelletjes viel hij tegen mij aan in slaap. Dit was weer een geluksmomentje voor mij.

Afgelopen zondag heb ik paardgereden in Kenton on Sea (ongeveer half uurtje van mijn huis vandaan) over het strand. Ik heb zelf vroeger 11 jaar paardgereden, maar dat is toch zeker 10 jaar geleden, maar wat heb ik daar weer van genoten. Onze gids vroeg aan mij of ik op een onrustig beestje wilde rijden (gezien mijn VROEGERE rijervaring), nou ik kan het je wel vertellen.. GEWELDIG! Wat een energie had dit paard! Op het eind vroeg de gids of ik even naar hem toe wilde komen. Hij vroeg mij of ik misschien zijn paarden wil inrijden!! Hij heeft in totaal 30 paarden waarvan ongeveer de helft nog niet zadelmak is... Dus ik denk dat ik heerlijk ga stuiteren door de bak.. Iets wat ik geweldig vind, vooral het vertrouwen winnen van zo'n beestje. Aankomende zaterdag ga ik waarschijnlijk naar zijn boerderij, we zullen zien hoe het allemaal gaat verlopen. Een ding weet ik wel, ik ben er klaar voor!! (Ja papa, ik zal voorzichtig zijn...)

Verder gaat het goed met het cleaning-up project. 7 en 8 december gaan we met de kinderen bepaalde gebieden van de township schoonmaken, in ruil daarvoor krijgen ze een nieuw uniform en kunnen deze kinderen naar school. In totaal kunnen we nu 30 kinderen helpen wat helmaal fantastisch is! Met schoenen en alles erbij komt het neer op 30 euro per kind en dat proberen we ook echt te realiseren! Bedankt lieve mensen voor al jullie bijdrages!! Helemaal geweldig!!

Oh ja, per januari begin ik aan een nieuw project. In Bathurst een plaatsje ongeveer een kwartier van Port Alfred vandaan wonen een aantal boeren, deze boeren verdienen 15 tot 25 euro per week (150 -250 Rand). Van dit geld moeten zij hun hele gezin onderhouden.
Het gebied van deze boeren is vrij uitgestrekt (50 km doorsnee). Gelukkig heeft de overheid geregeld dat er vervoer is voor de kinderen om naar een (gratis) school te kunnen gaan. De school is vrij bouwvallig, maar er is tenminste onderwijs. Helaas is er geen opvang voor de kinderen van 0 tot 7 jaar. Dit houdt in dat de kinderen van 0 tot 3 jaar op de rug van de ouders meegaan naar het land. De kinderen van 3 tot 7 jaar blijven alleen thuis, wat veel gevaren met zich mee brengt.

Nu hebben wij naast het schooltje een oud kerkje gevonden. Het dak is lek, de vloeren zijn niet goed, er zit geen glas meer in de ramen en er groeien planten naar binnen. Toch gaan we proberen dit gebouwtje volledig op te knappen en te zorgen dat hier een crèche komt voor de kinderen die thuis moeten blijven. Dit is niet even zo gedaan. We gaan om de tafel met mensen van de gemeente, onderwijs, social development enz. Ook moeten we een map maken van de mensen die er in dit gebied wonen, hoeveel kinderen er zijn en of er werkelijk vraag naar is vanuit de boeren zelf. Daarna moeten we berekenen wat de kosten worden en of de boeren een uitkering krijgen of wat dan ook... Ontzettend veel. Waarschijnlijk komen er nog wel meer verhalen achter weg, waarmee ik aan het werk kan gaan als social worker. Vaak weten deze boeren zelf niet wat wij voor ze kunnen betekenen of wat er mogelijk is. Ik vind het allemaal heel spannend, maar ook ontzettend mooi. Ik denk dat dit een project gaat worden met heel veel frustraties en tegenslagen, maar ontzettend leerzaam!! Het doel wat ik voor ogen heb geeft me super veel energie! Daarnaast blijf ik nog 1 dag per week verbonden met Child Welfare. Ook zij willen mij helpen als ik bepaalde situaties tegen kom, waarvan ik denk/zie/verwacht dat er iets niet klopt.

Och mensen.. Ik zit zeker niet stil, ik geniet... maar toch ben ik rustig, kalm en ontspannen!

Tot snel lieve mensen...

KUSSSSSSSSS

Lesotho

Hey lieve mensen!

Oh ik heb toch zo'n fantastisch weekend gehad!!!

Ik ben afgelopen donderdag morgen met alle social workers en creatieve therapeuten naar het land; Lesotho geweest.

We moesten in totaal 10 uur reizen voor we bij de grens van Lesotho waren. Toen we aankwamen in het hostel was het donker en het was alleen maar regen, regen, regen en nog meer regen. Het plafond lekte in de keuken, maar het zag er gezellig en knus uit. We konden op dat moment niets van de omgeving zien, maar dat gaf niet, het was al laat en we waren allemaal toch wel behoorlijk moe van onze reis.

De volgende ochtend zagen we de mooie omgeving, we waren nog niet eens in Lesotho, maar er waren zulke mooie bergen! Om 9:00 uur vertrokken we richting Lesotho, bij de grens werden onze paspoorten gecontroleerd en reden we door een vallei naar Lesotho. De Drakensbergen (nog Zuid-Afrika) waren al zo fantastisch, echt om stil van te worden! Dit stukje van de Drakensberg (ongeveer 250 lang en 20 km breed) is een beschermd natuurgebied. Hier groeien planten die nergens ter wereld groeien, evenals verschillende vogels. Een van die vogels was zo ontzettend mooi! Heb alle namen op een briefje geschreven... (die ik natuurlijk ben kwijt geraakt...). Een daarvan was de Southern Bald Ibis, maar ik ga het nog even uitzoeken voor alle vogel-spotters onder ons (te denken aan dhr. F. Visser). In ieder geval hadden wij het geluk dat wij een vogel zagen waar er nog maar 200 van over waren in heel Zuid-Afrika! Ook heb ik een Ice Rat gezien, geniaal beestje, beetje degoe-achtig en nog wat apen (baboons) die met een groepje van ongeveer 10 aan het spelen waren.

Tijdens onze reis naar het dorpje kwamen we langs een schapen scheerplaats, waar ze de schapen 'schoren' met een schaar en snel dat het ging! (Suus en Nicole denk aan MClouds daughters!)

In ieder geval kwamen we na 5 uren en veel OH'S en AAAAH'S aan in een traditioneel dorpje. Deze mensen leven zoals ze leefden in de middeleeuwen. Geen water, geen stroom. Dus als het donker is, is het slapen en wordt het licht dan ga je in de benen.

We sliepen in van die mooie ronde hutjes met rieten daken waarvan de muren werden gestuukt met koeienvlaaien. Overal zag je deze huisjes.

Lesotho is een monarchie. De koning bepaald waar jij een hutje mag neerzetten en hoeveel grond je krijgt voor eventueel groentes, daarnaast is het hele land van iedereen. De mannen worden hier op jonge leeftijd al 'opgeleid' tot herders (rond de 12 jaar). Deze jongens gaan dan voor 4 a 5 maanden de bergen in met hun geiten en schapen. Vaak rijden de herders zelf op een paard en hebben ze ezels mee om de zware vracht te verplaatsen. Overal in Lesotho in de bergen, zie je nog kleinere huisjes dan de normale huizen waar de mannen slapen, naast het huis hebben ze een ruimte gebouwd met stenen waar de schapen en/of geiten 's nachts verblijven. De herders kunnen hun schapen onderscheiden aan een kleur wat ze op de hoorns smeren. Ook hebben alle geiten en schapen een belletje om, elke kudde heeft een ander bel -geluid waaraan de herder de schapen kan herkennen.

Ze hebben daar ook echte Lesotho paarden. Als je het lijf van het paard ziet zal je denken; 'wat een fragiel beestje', maar dan zie je de benen en die zijn zo ontzettend sterk en krachtig, bijna vreemd om te zien.

Toen we aankwamen bij onze slaapplek mochten we eerst even rusten en kregen we wat te drinken. Daarna zijn we doorgegaan naar het dorp, daar mochten we in het huisje kijken van een van de vrouwen uit het dorp. Deze vrouw maakte een heel hoog bijna gillend geluid waardoor er in de tussentijd allemaal vrouwen op ons af kwamen, die ons de traditionele dans gingen laten zien. Ook kregen we verschillende potten, pannen en rieten traditionele hoedjes te zien.

Ze vertelden dat het huis van de vrouw is. Het huis wordt ook gezien als een baarmoeder, ze hebben bewust geen ramen in het huis want het moet ook echt een baarmoeder nabootsen.

Als er een kindje geboren wordt, mogen hier geen mannen bij aanwezig zijn. Het kindje en de moeder blijven 3 maanden in het huis, zonder ooit 1 keer naar buiten te gaan. Zij geloven dat het kind pas een mens is nadat het kind 3 maanden is binnen geweest en naar buiten mag gaan.

Na deze ervaring gingen we naar huis, waar we met z'n allen een vuur gingen maken en een biertje gingen drinken, ook mocht ik het traditionele bier proeven (ranzig!!!) wat weer een ervaring rijker was (been there, done that! Afgevinkt!). 's Avonds ging ik al om 9:00 uur naar bed, moe van reizen en alle indrukken. Ik viel toen al snel in slaap.

De volgende morgen konden we kiezen tussen bergbeklimmen (hiken) of paardrijden, NOU TOEN WIST IK HET WEL!! Natuurlijk ging ik paardrijden. We gingen stijl de bergen op, langs traditionele dorpjes. We zagen boeren aan het werk die de grond aan het bewerken waren, met koeien en een ploeg erachter. Ezels die zware bepakkingen aan het vervoeren waren en vrouwen die hun was deden voor het huis. Helaas was ik de enige in de groep met paardrijervaring. Ik wilde wel even flink galopperen. Onze gids zag dat ik ervaring had en vroeg of ik even wilde galopperen, nou daar zegt Vonnie geen nee tegen! Dit ging wel even heel leuk, maar aangezien de andere paarden achter bleven ging het niet bepaald actief. Uiteindelijk kwam er een herder aan in volle galop, hij draaide zich om, want hij kende onze gids. Ik heb toen de gids gevraagd of ik even met hem mocht op galopperen, nou dat heb ik geweten! Ren-galop, als een malle en mijn paard maar briesen, die vond het helemaal geweldig! Dan zou je toch denken dat dit paard een keer zou gaan zweten na alle bergen en ren-galop, nou nee hoor, niets... Stond versteld van zijn kracht en energie.

Maar wat was ik gelukkig na deze rit. Denk dat ik dat ook echt moet onthouden, misschien moet ik ooit weer paardrijden gaan oppikken, want het maakt me gewoon zo gelukkig! Na deze rit gingen we met z'n alle eten, het was ondertussen al rond de 35 graden, dus wij met zijn alle in de bikini en hup de rivier in gedoken, waar natuurlijk een mega stroming in zat die wij mooi konden gebruiken als glijbaan. Ik heb toen zo heerlijk gespeeld! Tja, ik denk dat ik ook altijd zal blijven spelen. Verantwoordelijk zijn en toch blijven spelen is voor mij de super balans.

Aan het begin van de middag gingen we weer terug richten het hostel waar we de eerste nacht verbleven. Bij de grens gingen we nog even wat drinken in de hoogste kroeg van Afrika (2875 meter hoogte!). Ik dacht; ‘ook al is het warm, het is toch bijna december, laat ik maar eens een glühwein nemen...' Alle tafels waren bezet, dus dacht ik ‘laat ik maar even op een rots gaan zitten in het zonnetje'. Ging ik daar toch een partij onderuit! Ik had mijn camera, portemonnee en glas nog in mijn handen en ik kwam niet meer bij van het lachen! Tranen over mijn wangen en mijn kont helemaal zwart van de bagger.. je kon mij echt opvegen! De volgende morgen ontdekte ik een aantal blauwe plekken op mijn rug, maar ik heb gelukkig helemaal geen last. Echt weer een typische Yvon actie.

Toen we weer terugkwamen in het hostel gingen we pannenkoeken bakken en daarna weer op tijd naar bed. De volgende morgen werden we wakker, een aantal van de groep wilden gaan hiken (met 35 graden in de bergen... neuh.. das niets voor Vonnie) dus ging ik met wat andere meiden naar een waterval toelopen. Dit was zooooooooo mooi! Voor iedereen die ‘the lord of the rings' heeft gezien, nou zo ziet Lesotho eruit! We hebben toen even gezwommen onder de waterval en door de rivier, over de rotsen geklommen naar de volgende waterval. Echt een moment om stil te worden.

Rond 13:00 uur gingen we weer richting Port-Alfred, waar we om 23:00 uur aankwamen, moe en voldaan.

Ik zal proberen nog wat foto's te plaatsen als dat lukt, want soms is er internet, soms niet, maar meestal wel, maar dan ONTZETTEND langzaam... dus dat is even afwachten.

Nou lieve mensen.... Ik geniet...

Liefs en kus!

Yvon

Genieten

Lieve mensen uit het koude Nederland...

Even weer een berichtje van mij uit het verre Afrika...

Even met een mooi nieuwtje, mijn ouders komen van 11 februari tot 16 februari bij mij in Port Alfred!! Ze zullen hier al wat eerder zijn en wat langer blijven, maar deze dagen zullen ze bij mij in Port Alfred zijn! Eerst komt mijn oudste zus en nu ook nog mijn ouders, zo geweldig! Ik heb er ook echt zin in om ze weer te zien, vooral om ze te laten zien waar ik werk en wat ik doe en waar ik mee bezig ben. Mijn leven beschrijven op papier is leuk, maar ze zullen niet voelen en ervaren wat ik hier voel en ervaar, ook al probeer ik dit zo duidelijk mogelijk te omschrijven. Geweldig om dit te delen met mijn ouders die mij altijd steunen en er voor mij zijn als er wat is, leuke en minder leuke momenten. Tot nu toe zijn het hoofdzakelijk mooie momenten, soms een kind dat op je af komt rennen en in je armen springt, omdat hij/zij zo blij is om je te zien. De meeste kinderen verstaan geen Engels, maar als ze jou leren kennen kan zoveel duidelijk worden gemaakt met een handgebaar of gewoon een knuffel. Deze kinderen zoeken zoveel genegenheid en erkenning. Langzaam aan begin ik de cultuur en de opvoeding beter te begrijpen. Een totaal andere opvoeding dan in Nederland. In Nederland ervaar ik dat ouders van de kinderen veel tegen de kinderen praten, vertellen wat ze zien. Hier praten de kinderen niet met de ouders, ouders praten haast niet met hun kinderen. Wat ik wel zie is dat er veel genegenheid en liefde is tussen de kinderen. De 'waarom' fase van deze kinderen wordt overgeslagen. Deze 'waarom' fase zorgt ervoor dat de fantasie wordt geprikkeld, dat ze verder leren te denken en zich mentaal beter ontwikkelen. Wat kinderen hier wel eerder leren is dat ze al vrij snel verantwoordelijk zijn of worden gehouden, voor de zorg van broertjes en zusjes en het huishouden. Dit laatste geldt alleen voor de meisjes.

Helaas door het grote aantal mensen met het HIV virus, overlijden er veel mensen aan complicaties doordat het immuunsysteem volledig stil wordt gelegd door dit virus. Via de hospice kom ik bij veel mensen thuis die HIV positief zijn.

Vaak komen deze mensen te overlijden aan verschillende complicaties. Door ARV therapie (medicatie) kan het immuunsysteem worden opgebouwd, maar daar hoort dan ook een goede leefstijl bij, zoals goede voeding, beweging enz. Vaak zijn deze mensen niet in staat om gezonde voeding te kopen en blijft het bij veel rijst (weinig tot niet gevarieerd eten). Af en toe hebben ze een braai en eten ze veel vlees. Per dag verschilt de hoeveelheid voeding wat zij eten. Soms hebben ze een dag geen voeding en de andere dag een braai (bbq) bij de buren en eten ze erg veel.

De bedoeling is dat het immuunsysteem toch wordt opgebouwd met de ARV medicatie. Deze medicatie zorgt ervoor dat de CD4 count omhoog gaat en er meer witte bloedlichaampjes zijn die deze ziekte kan onderdrukken. Soms komen mensen er erg laat achter dat ze besmet zijn met het HIV virus en zijn er al complicaties opgetreden. Voorbeelden uit mijn praktijk zijn; gangreen in de tenen (tenen sterven af), doofheid, blindheid, kanker, maar hoofdzakelijk Tuberculose. 95% van de mensen met HIV krijgt te maken met tuberculose.

Verder heb ik een erg leuke groep met kinderen in Alexandria waar ik elke dinsdag middag naar toe ga. Deze kinderen zijn allemaal besmet met het HIV virus. In deze groep praten we met de kinderen over het leven, wat ze hebben meegemaakt en/of waar ze bang voor zijn. Ook komen er onderwerpen aan bod zoals; hygiëne, self-esteem enz.

Allemaal eigenlijk heel basic en klein. Ik haal mijn voldoening uit de kinderen momenteel en niet uit mijn stage. Ik denk dat ik achteraf pas realiseer hoeveel ik hier geleerd heb. Vooral het begrijpen van de cultuur geeft mij veel voldoening. Luisteren naar de verhalen en ervaringen van deze mensen.

Vandaag had ik een geluksmomentje. Een jongen waarmee ik counselingswerk doe die zeer manipulatief is ging na weken eindelijk vertellen wat hem zo dwars zit, hij moest huilen en vertelde dat hij zijn moeder zo miste die in Kaapstad woont, hij heeft het gevoel dat iedereen hem niet mag en dat zijn moeder, via zijn grootmoeder alleen maar de negatieve verhalen hoort over hem, waardoor de relatie tussen hem en zijn moeder stroef verloopt. Hij wil graag een brief schrijven aan zijn moeder over wat hij voelt en denkt en ik ga hem daarbij helpen. Dit was voor mij een echte doorbraak.

Daarnaast had ik ook nog een spannend gesprek met een van de leerlingen van een school waar ik counselings werk doe. We hadden te horen gekregen dat dit meisje (8 jaar oud) drugs moest kopen van haar ouders. Toen we haar spraken zei ze dat ze dit gelogen had, maar had zelf het gevoel dat ze erg bang was om dit op te biechten aan de social workers. Ze vertelde ook dat ze meerdere zussen heeft die ook bij haar op school zitten. We zijn toen op zoek gegaan naar haar oudste zus. Deze oudste zus bevestigde het verhaal. Ze vertelde dat ze vroeger ook drugs moest kopen en dat deze man (ze heeft een andere vader) ook drugs gebruikte voor haar neus. Meerdere mannen (vrienden) kwamen dan naar hun huis om alcohol en drugs te gebruiken. Nu werd ze hier niet meer voor gevraagd. Ze kon ons niet met zekerheid vertellen of haar jongste zusje dit ook moet doen, maar ze verwachtte het wel. Uiteindelijk zijn wij (social worker van Child Welfare en ik) samen naar het huis gegaan van deze man. Deze man bevestigde dit verhaal, maar begon gelijk over zijn oudste dochter dat zij 's avonds op de straat hangt en nooit thuis komt enz. We hebben dit verhaal afgekapt en gezegd dat wij hier alleen komen in verband met de drank/drugs gebruik voor de ogen van deze kinderen en dat hij de kinderen gebruikt voor het kopen van deze middelen. Hij moest op dat moment bijna huilen en wilde dit absoluut niet enz. We blijven de vinger aan de pols houden, hopelijk komt er een verandering. Helaas is deze kans erg klein.

Waar dit verhaal zich afspeelde was in de township Station Hill; dit is een township van de colored mensen. Het grootste probleem in Station Hill is de drank en drugs misbruik. In Station Hill praten veel mensen Afrikaans, dus kan ik mij vaak redelijk duidelijk maken met mijn Nederlands. Veel mensen spreken hier ook Engels, wat voor mij ook te doen is. Een ander verschil is dat vaak de vrouwen meer 'macht' hebben binnen het gezin dan de mannen. Vrouwen bepalen wat er gebeurd en hoe het allemaal gaat gebeuren.

In Nemato (Nelson Mandela township, zwarte township) hebben de mannen meer zeggenschap dan de vrouw. De man bepaald wat er gebeurd en hoe het gaat gebeuren. Vrouwen doen vaak het zwaardere werk in verhouding tot de mannen. Hier is hoofdzakelijk HIV het grootste probleem en juist minder de drank en drugs misbruik. Veel mensen kunnen hier alleen maar Xhosa praten, maar een enkeling Engels. De communicatie verloopt daarom bijna altijd via een tolk.

Momenteel is het hier nu heerlijk weer! Zo ontzettend fijn! Ik heb net heerlijk even buiten gezeten met wat mensen van hotel hospitality en toerisme. Ik ben zoals de meeste wel weten zo'n sociale einzelgänger, overal een beetje een praatje maken en geniet daar ook echt van. Langzaamaan zijn er ook wel echt groepjes ontstaan. De social workers en the creative therapists en de mensen van de wijn studie. Ik hou daar niet van en doe daar ook niet aan mee. Uiteindelijk ben ik eigenlijk overal en nergens en heb ik juist daarom een super tijd! Jammer dat deze mensen binnenkort allemaal weg gaan, maar het is ook prima. Eind januari komt er weer een nieuwe groep mensen wat natuurlijk ook helemaal gezellig is. Al met al gaat het goed, ik haal goede cijfers, heb lieve mensen om me heen en volg weer lekker mijn eigen 'padje' zoals ik dat altijd doe. J

Lieve mensen, bedankt voor jullie lieve berichtjes, kaartjes en smsjes...

Liefs Yvon

Het Leven

Hoi hoi hoi hoi hoi hoi hoi hoi hoi hoi hallow...

Even weer een korte up-date.

Ik ben uiteindelijk naar de Path-Care geweest waar ik bloed moest laten afnemen voor de tekenbijt. Nou dat ging lekker!! (Not) werd weer weggestuurd, want het zou allemaal wel meevallen. Dus ik ben uiteindelijk maar even naar dr. Nell gegaan (deze dokter had mij ook behandeld voor de brochitis). Ik kwam daar en toen zei de assistente dat het misschien goed was voor mijn geruststelling, maar ook zij dacht dat het niet ernstig was. Moest toen nog even 2 uur wachten en toen kon hij mij even zien. Hij heeft toen even wat testjes gedaan en jawel, ik heb de tic-bite fever. Dit is iets anders dan de ziekte van Lyme, want dat komt hier zelden tot nooit voor. Dus ben weer aan de antibiotica... Oh vind het helemaal niets, maar ja, het is niet anders... Als jullie meer willen weten google het dan maar even, maar het komt helemaal goed na de antibiotica. Voel me nu ook goed, behalve uitslag op mijn armen en bij mijn ogen.

Nu zijn we weer een weekend verder en de uitslag is weg, gelukkig en voel me weer prima!

Afgelopen weekend zijn we met een groep meiden (5) naar East London gegaan. East London is zelf eigenlijk helemaal niets aan, maar we hebben ons kapot gelachen!

Geslapen in een Backpackers plaats. Beetje voor te stellen als vies, maar super gezellig! Ook heb ik daar dolfijnen gezien, erg mooi en indrukwekkend! In de Backpackers sprak ik nog een jongen uit Schotland die bij een vrouwen organisatie werkt. Hij vertelde dat in de omgeving van East London vaak de ARV's (medicatie voor HIV geïnfecteerde mensen) wordt gestolen. Dit wordt dan gerookt als een drug. Door deze 'drugs' voelen mensen zich high en zijn ze ook niet meer bewust van wat ze doen en waar ze zijn. Helaas gaan mensen door deze drugs andere mensen verkrachten en zelfs vermoorden. Gelukkig heb ik dit verhaal nog niet in de buurt van Port Alfred gehoord. Ongelooflijk!

Verder komt de maand december dichterbij. Dit is een maand waarin veel jongens van de Xhosa cultuur (18 jaar) naar het bos gaan (aangezien het hier dan zomer is). Dit zijn niet alleen de mannen uit de Townships, maar ook de mensen die hoog opgeleid zijn en/of veel geld hebben. Deze jongens worden door mannen (geen arts) besneden in het bos. Dit gebeurt zonder verdoving e het gaat erom dat de man de ontsteking overleeft. Als deze man dan uit het bos komt, dan wordt hij gezien als een echte man. De mannen moeten in het bos zelf voor eten zorgen door te jagen, ze dragen witte lappen en moeten hun eigen hut bouwen. Na de besnijdenis eten en drinken de mannen niets voor een hele week, dit om de pijn dragelijker te maken. Helaas overlijden in Afrika veel mensen aan deze manier van besnijden. Gelukkig niet zoveel in deze omgeving, maar het gebeurt wel.

Oh ja, vorige week reden we door de township en vond ik een oude vrouw op de grond met een epileptische aanval, ik ben toen even bij haar gebleven. Al vrij snel kwamen er mannen op ons af die deze vrouw kenden en brachten haar naar de kliniek.

Verder ben ik een beetje in een verveel stemming. Veel mensen zijn al aan het aftellen, aangezien de mensen van hotel management, die de minor wijn volgen en over 4 weken naar Kaapstad gaan om daar hun studie af te ronden. Wel een gek, raar en vreemd gevoel dat over een aantal weken de meeste mensen weg zijn en ik hier nog 8 maanden blijf. Het is niet dat ik weg wil, maar soms heb je gewoon een moment dat het allemaal niet helemaal wil. Gevoel dat je een beetje stil staat. Port Alfred wordt ook zo gewoon en saai, aangezien je dagelijks dezelfde gezichten en mensen ziet, waar je ook bent. Ach, even zeuren is ook eigenlijk wel fijn, morgen is er weer een nieuwe dag.

Liefs, kus en knuffel, VONNIEEEEEEE!!

wachten (again!!)

Lieve vrienden, familie, collega's en bewoners!

Even een korte up-date! Hier gaat alles zeer lekker! Van de week waren er van de 120 studenten nog maar 10 op de campus, waarvan ik er een was. Heerlijk!! De anderen waren allemaal aan het reizen omdat we een studieweek hebben. Ik had besloten om deze week gewoon te werken en deze vrije week te verplaatsen naar een later tijdstip. Waarschijnlijk verplaats ik deze week naar het moment als mijn grote zus komt, zodat we nog meer tijd samen hebben. Helemaal toppie! Deze week heb ik dus gewerkt, genoten, in de zon gelegen en ademgehaald.

Vandaag ben ik even naar het ziekenhuis gegaan. Dit omdat ik een maand geleden ben gebeten door een teek. Helaas jeukt deze plek nog steeds, dus leek het mij wel zo verstandig om even een testje te doen. Na 3 uur wachten was ik aan de beurt, tenminste... dat dacht ik... Ik moest even vertellen wat ik kwam doen, waar iedereen bij was (ong. 40 man in de wachtkamer). Privacy is hier niet echt een begrip. Stel je nou voor dat je daar komt met een of andere ernstige ziekte en je wilt dit privé houden? Maar ik kwam dus voor die tekenbijt. Nadat ik mijn verhaal had verteld werd ik doorgeschoven naar een ander hoekje, waar weer ongeveer 20 mensen zaten te wachten.

Na weer 'eventjes' te hebben gewacht (wachten moet je hier, want ik denk dat wachten een passie is van de Afrikanen haha!) werd ik geroepen. Ik moest een zuster opnieuw vertellen wat ik kwam doen. Ze begon heel rustig te praten over koetjes en kalfjes, over het weer en over Nederland en of ik haar even wat leuke Nederlandse zinnetjes kon leren en dat terwijl er nog ongeveer 20 mensen in de wachtkamer zaten te wachten...

Even later kwam er een verpleger binnen. Hij had mij eerder gezien en vroeg wat ik vanavond ging doen, erg professioneel (not). Nou ja, vond het nog vrij netjes, sommigen vragen niet eens wat je naam is, maar zeggen dan meteen: 'I think I like you!' Met andere woorden; zullen we gaan trouwen, kinderen krijgen, een hond nemen en samen naar Nederland gaan hahahaha! (Wat denk je zelf nou!! Pff!!)

In ieder geval dacht ik dat zij een arts was, bleek het gewoon een 'tussenstation' te zijn, Ik moest weer braaf in de wachtkamer gaan zitten. Wat ik natuurlijk deed, want na Afrika ben ik de meest geduldige persoon van Nederland. Ja echt! Gelukkig had ik geniale Veerle bij me. Veerle heb ik hier ontmoet op de campus. Top meid, lach me dood. Iemand op wie je echt kan bouwen, maar die me lekker laat doen wat ik zelf wil. Na al dat wachten werden we toch wel wat melig en gingen we maar spelletjes doen als: 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is...??'
Gelukkig kon ik me toch nog 'nuttig' maken, want naast mij in die wacht rij zat een super oud Xhosa vrouwtje, die toch wel enigszins moeite had om op te staan. Ik heb haar dus ongeveer 40 keer geholpen met verkassen naar de volgende wachtplaats. Het enige wat ik kon zeggen was: Molo Unjani? (hallo, hoe gaat het?) Enkosi (bedankt). Vond ze erg grappig! Zou ik denk ik ook vinden, zo'n blanke die probeert Xhosa te praten...

In ieder geval zaten we weer braaf te wachten. Toen werden we bij de arts geroepen (echt waar!). Ik heb toen even mijn verhaal gedaan. Na mijn verhaal liet ze mij duidelijk merken dat ze dit totaal onzin vond. Toch eventjes voet bij stuk gehouden. Ik kon bloed laten prikken en kreeg gelijk antibiotica mee voor 10 dagen. Wat denk je nou zelf?!?!?!?! Ik ga echt geen antibiotica nemen als ik nog niet eens weet of ik überhaupt de ziekte van Lyme heb! Stel dat ik erachter was gekomen en gelijk antibiotica had gekregen, ala, maar nu was ik sowieso al een maand te laat, dus een week langer wachten op de uitslag kan dan ook wel. Dus ik heb deze medicatie zeer vriendelijk geweigerd.

Dit kon op een of andere manier niet, want dat betekende dat ik het beleid van het ziekenhuis weigerde. Ik vroeg haar of ik ook een formulier kon ondertekenen dat het mijn eigen keuze en verantwoordelijkheid is dat ik de medicatie niet voor de uitslag van de bloedtest in neem. Dit kon niet en toen mocht Yvon vertrekken. Ik werd nu gestuurd naar een of andere particulier laboratorium. En jawel, deze was gesloten. Volgende week weer een nieuwe poging (tijdsduur van het wachten: van 9:00 tot 13:00 uur). Welkom in Afrika.

Verder heb ik de mogelijkheid gehad om het echte eten van de Xhosa cultuur te proeven. Nou mensen, helemaal lekker. Kippen klauwtjes (dus niet de pootjes) en een overheerlijke schaapskop (jawel, je zag de oortjes nog liggen, oogjes en tandjes, alles erop en eraan) en als uitsmijter de ingewanden, inclusief darmen. Geur te omschrijven als... laat me even denken... poep. En dat is geen grapje. Ik dacht dat ik mentaal vrij sterk was en dat ik makkelijk zou mee kunnen doen aan expeditie Robbinson. Helaas is dit niet het geval en moet ik mijn droom laten varen.

Verder wil ik erg graag wat vertellen over de miljoenpoot. Deze miljoenpoot is erg goed in glimmen in het maanlicht. De miljoenpoot houdt zich (in mijn ogen) hoofdzakelijk bezig met oversteken en heeft een hoog plat-gereden-worden-gehalte. Op een of andere manier kunnen deze beestjes niet met de weg mee lopen, maar alleen maar oversteken. Toch waardeer ik deze beestjes enorm en fascineren mij enorm, misschien door de hoeveelheid pootjes en het lef dat ze hebben tijdens hun 'oversteek tocht in het maanlicht'. Genoeg over de miljoenpoot.

Verder met de pofadder. Hier hebben we te maken met de levensgevaarlijke pofadder (slang). Als je deze adder hoort moet je stil gaan staan, want ze reageren alleen op beweging. Het enige wat je kunt doen is je boven lichaam draaien om te kijken waar dit gevaarlijke en wonderbaarlijke dier zich bevindt. Het mooiste zou zijn dat je dan je mobiele telefoon bij je hebt en even belt met iemand om de locatie aan te geven waar je je op dat moment bevindt, geen idee of de ander dan wat kan doen, maar toch. Gelukkig heb ik dit beestje nog niet meegemaakt...

Ook hebben we te maken gehad met; ‘een vogel in het bier van Veerle'. Dit verhaal ontstond na een aantal biertjes tijdens een soort ‘Afrikaans feest op een of andere high school in Port Alfred'. Dit bleek een vlieg te zijn, maar kwam niet meer geheel goed uit mijn eigen woorden.

Afgelopen weekend ben ik op donderdag, vrijdag en zaterdag uitgeweest. Dit is goed voor de ontspanning! Het was weer een super weekend. Pumela (vriend van Lyan), Churmen (vriend van Pumela) en Art (DJ van de Snorts, stamkroeg) waren dit weekend bij ons en dat is zoals gewoonlijk een chaos. We hebben een tv, geen internet en niks, dus er ontstaan van die geniale gesprekken die nergens over gaan tot vervelends toe. Toch geniet ik ervan! Gisteravond ben ik maar even om 19:30 naar bed gegaan en een filmpje gekeken, even niets. Dat waardeer je dan maar des te meer na zo'n druk weekend.

Anyways... Ik geniet van mijn leven, het werken, de mensen en het wachten, ja zelfs het wachten.

Knuffel! Yvon